Heimsókn til Kalangala

Við lögðum af stað á sunnudagsmorgun, fjórir félagar, til Kalangala í tengslum við verkefni sem við erum að vinna að.  Auk bloggara voru það Alfred, James og Samuel, sem reyndar er staðsettur í eyjunni.  Við tókum ferjuna frá Entebbe sem er um þriggja tíma ferð út í eyju.  Kalangaleyjar eru yfir áttatíu talsins en rúmlega sextíu eru í byggð, og heildar íbúafjöldi er svipaður og á Íslandi.  Höfuðstaður eyjanna heitir Kalangala og er á eyjunni Bugala, en þar gistum við í tvær nætur.

Við skráðum okkur um kvöldmatarleytið inn á hótelið, sem reyndar fór langt fram úr væntingum um aðbúnað og verð.  Kvöldið var ótrúlega fallegt með nærri fullu tungli og stjörnubjörtum himni, sem  nýtur sín vel í ljósleysinu í Kalangala, en lítið er um rafmagn á eyjunum.

Júlí er versti mánuður ársins til að ferðast um Viktoríuvatn, en miklir sólfarsvindar fylgja þurrkatímanum þannig að oft er töluverður strekkingur.  Það hafði litið illa út fyrir ferð okkar undanfarna daga en búist við að vindur myndi ganga niður á mánudegi og gefa til ferðar út í Mazinga eyju, þangað sem ferð okkar var heitið og er um þriggja tíma ferðalag á litlum báti.  Hópurinn notaði tímann um kvöldið til að útvega regnstakka og björgunarvesti til að hafa allt til reiðu fyrir brottför snemma dags, enda vindur þá með minnsta móti en ágerist þegar líður á daginn.

Það var aðeins gola þegar við komum niður í vörina í birtingu og hittum þar fyrir formanninn á bátnum sem átti að flytja okkur.  Ör-mjótt og langt fleyið ruggaði í fjöruborðinu, og eftir engu að bíða að koma sér um borð og leggja af stað.  Báturinn var með 40 ha utanborðsmótor og reyndist ganga tæpar tuttugu mílur á sléttu vatni og brunuðum við í  morgunskímunni suður með eyjaklasanum.  Næstu þrjátíu kílómetrana sást ekkert nema pálmaakrar á Bugala þar sem mikil ræktun kemur í stað frumskógarins, sem nánast er horfin.  Nokkur lítil frímerki af frumskóg sjást þó innan um pálmaræktina, þar sem einstaka landeigendur þráast við að selja landið til ræktunar.

Enn var slétt í sjóinn en ekki þótti fleyið traustvekjandi við nánari skoðun.  Hrikalegt klambur og greinilega gert af lítilli verkkunnáttu.  Bloggari hafði nýlokið lestri Hornstrendingabóka eftir Þorleif Bjarnason og ósjálfrátt bar hann þessa tildursmíði við bátana hans Stígs á Horni.  Stígur sótti sjóinn og réri meðal annars um hávetur út af Horni þar sem sótt var í hákarl.  Stígur hefur örugglega velt lögun bátsins fyrir sér og hvernig hann ætti að hanna og smíða hann til að verjast sem best öldugangi Dumbshafsins og þola lendingu við erfiðustu skilyrði.  Vandlega var valið í böndin og notast við rótarhnyðjur í kjölböndin, og síðan var skarsúð notuð við að klæðningu á byrðing, sem negldur var saman með hnoðnöglum sem héldu borðum saman af ofurkrafti og gerði bátinn sterkan og þéttan.  Þetta vissu menn á Hornströndum og þegar Albert á Hesteyri keypti fyrsta bátinn sinn, Þorsk, fékk hann Stíg til að laga hann til og bæta sjóhæfni hans.

Annað gildir um hrófatildrin sem sigla um Viktoríuvatnið.  Engin bönd eru í þeim, sem kalla má, heldur eru hálfsmetra breið borðin fest saman með blikkborðum negldum með fínum saumi, þar sem niðursneiddar bílslöngur eru settar í milli til að þétta.  Eitt gott högg á bátin og þetta slær úr sér og báturinn sekkur á augabragði.  En þetta vakti nú lítinn ugg meðal ferðalanga meðan brunað var milli eyjanna í skjóli fyrir kröppum öldum Viktoríuvatns.  Þegar leið á morguninn bætti í vindinn og þegar komið var í gegnum sund út á opið vatnið var komin heilmikill öldugangur.  Það braut á báru og frussaði vel yfir bátinn sem stappaði móti bárunni.  Þó bátum Stígs á Horni hefði nú varla brugðið við átökin, var þetta raun fyrir þvílíkt bátskrifli.  Það varð að slá verulega af þar sem keyrt var upp í vindinn og mikil hætta á að bát hróið myndi slá úr sér við átökin.  Það var dólað gegn kvikunni í klukkutíma og varla komist úr sporunum.  En loks var komist í skjól við suðueyjar Kalangalaeyja og nú var allt gefið í botn þar til rennt var í vör á áfangastartað á Mazinga eyju.

Þarna standa yfir miklar framkvæmdir á löndunaraðstöðu fyrir fiskimenn og vatnsveitu fyrir nálæg þorp.  Lítið var um að vera í þorpunum þessa stundina þar sem flestir sjómennirnir höfðu flutt sig um set til róðra frá öðrum verstöðvum vegna júlívindanna.  Þarna kom samlíkingin aftur upp við Hornstrandir á nítjándu öld og í upphafi þeirra tuttugustu.  Sjómenn þurftu að flytja sig nær miðum og róa frá verbúðum.  Frá Sæbóli var róið úr veri í Skáladal út undir Rit, og margar verbúðir voru undir Óshlíð þar sem sjómenn frá ýmsum stöðum, allt frá Hornströndum  til Ísafjarðardjúps, réru til fiskjar og bjuggu í verbúðum hlöðnum úr grjóti og torfi.

Á Mazinga eyju var þó verið að landa og verka mukuno, sem er sardínutegund og er fönguð i risastóra landnót.  Aflinn er þurrkaður með því að dreifa honum um mela og móa við fjöruborðið og tilbúinni framleiðslunni mokað í fimmtíu kílóa nælonpoka til sölu á markaði.  Það vakti athygli að nýlegar grindur, mannvirki ætluð til að þurrka mukona, var ekki notað.  Sjómennirnir sögðu að þeir þyrftu að greiða gjald fyrir að nota grindurnar en fjaran var þeim að kostnaðarlausu.  Neytandinn sem kaupir afurðirnar í Kampala hefur ekki hugmynd um hvort þurrkað er á grindum eða í fjörunni.  Kannski að einn og einn steinn læðist með á matardiskinn, eða sandkorn ergi við neyslu, en engin er að fást um slíkt.  Málið er að meðan þurrkað er við þessar óaðlaðandi aðstæður segjast verkendur vera að framleiða hænsnafóður, en síðan er allt selt meira og minna til manneldis.  Enda frábært eggjahvítuefni sem þjóðin þarf á að halda.

Það er hrörlegt um að litast í fátækum fiskimannaþorpum þar sem illa klambraðir skúrarnir virðast varla halda vindi eða vatni.  Það vakti þó athygli að flestir skúrarnir í einu þeirra, fyrir utan þá sem gerðir voru úr mold, voru málaðir í sama græna litnum.  Enn komu Hornstrandir upp í hugann en mikið happ þótti þar ef skipreki var á Ströndum.  Þar fengu menn ýmislegt til daglegra nota og erfitt var að fá, eins og kaðla í bjargsig, ýmsa járnvöru, segldúka og hugsanlega matvæli.  Í þessu þorpi var engu líkara en farmi af grænni málningu hefði rekið á land, öllum íbúunum til mikillar ánægju og kærkomin upplyfting á útliti þorpsins.

Annað vakti mikla athygli gesta við komuna í þorpin.  Margir ungir menn voru í fötum merktum Manchister United og síðar var okkur gengið fram hjá samkomustöðum merktum Chelsea F.C. og Arsenal.  Þarna koma menn saman á laugardögum og ná beinum útsendingum frá enska boltanum.  Ungu mennirnir vita allt um leikmenn og stöðuna í ensku deildinni, og lifa fyrir fótboltann.   Enn ferðafélaginn sagði þá sögu að á velmerktarárum Tony´s Blair voru menn úr þessu þorpi spurðir hvor þeir vissu hver hann væri.  Nei þeir höfðu aldrei heyrt talað um þennan Tony.  Með hvaða liði spilar hann?  En þegar spurt var um Beckham þá vissu þeir allt um þann mikilsvirta kappa. 

Mikil vatnsveita hefur verið sett upp fyrir íbúa eyjunnar þar sem sólarorka er notuð til að dæla nokkuð hreinu vatni upp á tvo 10.000 lítra tanka, sem síðan flæðir með aðdráttarafli í eina átta vatnsstöðvar.  Mjög snyrtilega er gengið frá hverri vatnsstöð og samtökum íbúa falin ábyrgð á umhirðu og viðhaldi.  Það voru mikil vonbrigði fyrir okkur að sjá hversu illa þessu var sinnt af íbúunum.  Þegar þorpshöfðinginn var spurður hverju þessu sætti sagði hann að menn biðu eftir formlegri afhendingu vatnsveitunnar.  Þrátt fyrir að hún hafi verið tekin í notkun fyrir fjórum mánuðum, og notuð af íbúum allan þann tíma, töldu þeir sig enga ábyrgð bera á þeim fyrr en slík athöfn hefði farið fram.  Þetta er náttúrulega tómur fyrirsláttur og eitthvað vantar á uppá eignarhaldið og ábyrgðina, þar sem veitan virðast eins og fé án hirðis og öllum er sama hvað verður um hana.  Einn íbúi sagði okkur að þessi vatnsveita skipti engu máli, íbúar gætu vel náð í drykkjarvatn í flæðamálið, eins og gert hefur verið hingað til.

En nú var farið að hvessa og vindur hvín í krónum trjánna og skýin æða yfir höfðum ferðalanga og íbúar gerðust áhyggjufullir vegna fyrirhugaðrar heimferðar.  Lögðu að okkur að bíða morguns þar sem vatnið væri ekki árennilegt þessa stundina.  En við vorum í vandræðum þar sem einn okkar hafði meitt sig þegar hann var að fara frá borði eftir lendingu um morguninn og allt benti til innvortis meiðsla.  Eftir símtal við lækni ráðlagði hann okkur að flýta för okkar til Bugala. 

Það hvítfryssaði á öldutoppum og braut á skerjum, en okkur var vandi á höndum.  Reyndar er engin staður til að gista á í eyjunni og engan mat að fá, en slíkt er hégómi þegar líf og limir liggja við.  Menn leggja slík óþægindi á sig fyrir öryggði en nú þurftum við að fara hvort sem okkur líkaði betur eða verr.

Það tók nokkurn tíma að ausa bátinn sem var hálf sokkinn í flæðamálinu, en brátt var lagt af stað heim á leið.  Eyjaskeggjum fannst þetta mikið feigðarflan hjá okkur og höfðu raunverulegar áhyggjur.  Um þetta spratt nokkur umræða í hópnum meðan við nutum skjóls af eyjunum og siglingin var þægileg.  Innfæddir félagar bloggara upplýstu hann um að sjómenn á þessum slóðum hræddust vatnið og bæru mikla virðingu fyrir þeim hættum það býr þeim.  Fæstir eru syndir og bátkænur þeirra alls ekki færar í flestan sjó.  Stígur á Horni hefði ekki róið slíku hrófartildri yfir Hornvíkina, hvað þá út á opið haf.  En sömu menn eru alls óhræddir við eyðni, sem er landlæg á þessum slóðum, og drepur miklu fleiri en Viktoríuvatn.  Ástæðan fyrir því er að vatnið getur drepið þá í dag eða á morgun, en sjúkdómurinn drepur þá á tíu til tuttugu árum.  Það er svo langur tími að skiptir litlu máli enda afleiðingar langt inn í framtíðinni.  Svo er líka til góð ráð við eyðni eins og til dæmis að ná sér í hreina mey.  Reyndar sagði einn karlinn okkur í landi góða sögu af hættum vatnsins í samhengi við til dæmis umferðina í Kampala.  Lendi maður í sjávarháska og nánast búinn að afskrifa björgun, orðin úrvinda eftir slarkið í vatninu og þrotinn kraftur.  Loks þegar björgun berst og viðkomandi komin í öruggt skjól er það eina sem hann vantar er kaldur bjór.  En lendi maður í umferðarslysi gæti hann kannski misst báða fótleggi og endað í hjólastól.  Í þessu felst heimspeki veiðimannsins sem óttast mátt vatnsins og varnarleysi hans gegn því.

­Þegar komið var út á opið vatnið þyngdi ölduna sem þó var með í för í þetta sinn.  Fljótlega kom í ljós að skipstjórinn kunni fag sitt vel og stýrði bátnum á lensinu af leikni og aldrei var nokkur hætta á ferðum.  Til að róa félaga sína sagði bloggari frá reynslu sinni sem togarasjómaður á árum áður í norður Atlantshafi um miðjan vetur í 12 vindstigum, þar sem öldurnar voru á við hæstu hús og rastir sem gátu ýft þær enn frekar upp og valdið brotum sem skaðað gátu sterkustu stálskip.  Slík var lýsingin að menn gleymdu algerlega hræðslu sinni og hlustuðu opinmyntir á sögumann segja frá ísingu og stórveðrum norðurslóða þar sem horft var brosandi með saltbrynjuðu andliti gegn ósköpunum.  Hér var ekki einu sinni salt og vatnið þornaði jafnharðan i sólskininu og skvetturnar eins og baðkarsslettur í samanburði við sögurnar.

Engu að síður voru menn ánægðir þegar til baka var komið og um kvöldið beið okkar ilmandi tilapía, heilsteikt með flatbrauði og hrísgrjónum.  Góðir félagar renndu þessu niður með öli og nutu kvöldkyrrðar undir fullu tungli meðan atburðir dagsins voru rifjaðir upp og plön framtíðar rædd.

 

Stóri hvellur

Fyrir tugum milljarða ára var alheimurinn minni en kaffibolli.  En þá allt í einu varð mikill hvellur sem kallaður hefur verið ,,Stóri hvellur" og efnisagnir þeyttust í allar áttir með gríðarlegum hraða.  Hitinn var milljónir gráða en strax í upphafi mynduðust tvö frumefni, vetni og súrefni, undirstaða vatns (H20) og þar með lífs.  Ekkert ljós var til og því algjört myrkur umleikið þessum nýja heimi, sem milljónfaldaðast að stærð með auknum hraða.  Löngu seinna mynduðust fleiri frumefni, fyrst gastegundir, og allt í einu varð ljós.  Síðan byrjaði stjörnumyndun og við það byrjuðu þær að hafa áhrif hvor á aðra með aðdráttarafli og stjörnukerfi mynduðust ásamt vetrarbrautum.  Eftir að stjörnur urðu til byrjuðu að myndast frumefni eins og málmar í kjörnum þeirra, járn og síðar gull og blý.  Allt tók þetta marga klukkutíma í sögu alheimsins en fyrir nokkrum mínútum síðan myndaðist líf á jörðinni, fyrst fyrir áhrif kjarnasýra og var í upphafi mjög frumstætt.  En þetta frumstæða líf þróaðist áfram og varð sífellt flóknara þar til fyrir örfáum sekúndum síðan að maðurinn varð til.  Heimurinn er enn að þenjast út og mun að lokum eyðast og ekkert verður eftir, nema ef til vill lítill kaffibolli af efni í alheiminum. 

Eftir að líf myndaðist á jörðinni hefur því nokkrum sinnum verið nánast eytt af öflugum náttúruhamförum, eins og loftsteinum og eldgosum.  Náttúruhamförum sem sannarlega geta dunið yfir jarðarbúa hvenær sem er.

Ef horft er á heiminn með svona breiðri linsu verða atburðir eins og kreppan á Íslandi óskaplega ómerkileg.  Kreppan er reyndar óttalega ,,smávægileg" miðað við náttúruhamfarir eins og t.d Kötlugos.  Eitt öflugt eldgos gæti gert allt karpið sem nú á sér stað um IceSave og bankakreppu að algjöru aukaatriði. 

Svo ekki sé talað um grundvallar spurninguna um hvaðan kemur alheimurinn og hvert er hann að fara.  Í rúmlega tvö þúsund ár hefur maðurinn verið að velta þessu fyrir sér og mestu hugsauðir heims reynt að svara þeim spurningum.  Fyrst voru það grískir heimspekingar eins og Aristóteles og síðar menn eins og Kepler, Galileo, Newton, Alfa, Gamma, Einstein og Hubbel, svo fáir séu nefndir.  Með því að leggja saman þúsunda ára hugsun hafa menn komið með þá mynd sem að framan er lýst.  Allt með því að nota þekkingu og vísindi, spyrja spurninga og reyna að finna svör.

Ef heimurinn og tilvist hans eru skoðuð í þessu ljósi gæti maður spurt sig hvort að það sé þess virði að standa í öllum þeim illindum og deilum sem menn takast á um þessar mundir, í stað þess að njóta þess sem hann hefur upp á að bjóða.  Í rauninni eru skuldir Íslands bara stafrænar framsetningar með 0 og 1 til skiptis.  En vissulega hefur það áhrif manneskjur og þurrkar út framtíðardrauma og rústar áætlunum.

Fólk grípur oft til þess að nota orð eins og siðleysi og að fullyrða að maðurinn sé ómögulegur, gráðugur og vondur.  En í raun og veru eru menn, þar með talið í aðdraganda bankakreppu, að haga sér eins og við er að búast, af siðuðum mönnum.  Ef siðleysið væri algert væri enginn að tala um það og hugtakið væri óþekkt.  Svona er maðurinn og kannski sem betur fer, enda eru kreppur eðlilegasta fyrirbæri sem til er.  Kapítalisminn er til dæmis ekki fullkominn, sem betur fer.

En maðurinn er frábær eins og sagan hér á undan sýnir.  Hvernig hann getur sett fram tilgátur og síðan með þrautsegju í gegnum árþúsundir, þar sem hæfustu einstaklingar veraldra leggja sig fram, sannað þær.  Eða afsannað.

Það fær hinsvegar blóðið til að ólga í bloggara þegar menn gera lítið úr menntun og þekkingu og hæfileika mannsins til að takast vísindalega á við sín viðfangsefni.  Vilja notast við hundalógík í stað vísinda og svara spurningum án þess að spyrja þeirra.

 

Grásleppuútgerðin

Við Nonni Gríms komust yfir bát og lá því beint við að hefja útgerð og græða pening.  Verða svona sægreifar eins og slíkir athafnamenn eru kallaðir í dag.

Þetta var skjöktari af Guðrúnu Jónsdóttur ÍS sem notaður var við síldveiðar.  Vertíðarbátar sem fóru á síld á sumrin voru ekki útbúnir með hliðarskrúfu og þessir skjöktarar notaðir til að halda skipinu frá nótinni meðan snurpað var.  Þetta var trébátur með 24 hestafla norskri vél og var útbúinn með skiptiskrúfu og gríðarlega öflugur.  Vélin var bensínvél en hægt að svissa yfir á steinolíu eftir að búið var að koma henni í gang, en þá þurfti að seinka kveikjunni aðeins.

Við byrjuðum á að mála og gera fínt og settum hann upp nálægt slippnum á Torfnesi, en þægilegt þótti að geta sótt verkfæri, allan sólarhringinn, til ýmissa verka.  Eggert Lárusson, bróðir Gústa Lár skólastjóra, var yfirmaður þarna og lét ótalið þó menn fengju ýmislegt ,,lánað" ef því var skilað aftur.  Þarna í slippnum voru skemmtilegir karlar að vinna með Eggert.  Kitti Gauj, Varði, Simbi Fals og Óli gamli, faðir Barða söngvara.  Þrír af þessum sómamönnum voru nágrannar mínir við Vinaminni.  Hávarður fyrir neðan götuna og Simbi Fals í næsta húsi fyrir innan.  En Kitti átti heima upp í Hlíð og rak þar landbúnað með kindum, hænum og öndum, nokkurn vegin með óbreyttu sniði frá æskuslóðum eiginkonunnar, Jóhönnu Jakobs frá Reykjarfirði á Ströndum. 

Slippurinn stóð þar sem nú er menntaskólinn.  Í næsta nágrenni bjó stórvinur höfundar, Teddi Norðkvist, í sumarbústað með fjölskyldu sinni á meðan hann byggði raðhús upp á Urðarvegi.  Í húsi fyrir innan slippinn bjó Simbi í Víking, sem var faðir Gulla fiskibein, stórtemplara.  Simbi hafði verið verksmiðjustjóri í Víking sem var fiskimjölsverksmiðja við hliðina á slippnum.  Í sama húsi og Simbi, bjó Ástvaldur múrari, sem var faðir fegurðardrottningar skólabekks okkar Nonna, Elísabetu Ásvalds.  Höfundur mátti varla ganga fram hjá húsinu hennar án þess að fá í hnjáliðina og eitt sinn kallaði hún á hann og bað hann að tala við sig.  Hann varð yfir sig stressaður og bara bullaði tóma vitleysu, og staulaðist svo áfram, rjóður í framan og miður mín fyrir klaufaskapnum.   

Við máluðum bátinn bláan en lestina gulbrúna.  Fyrir einstaka tilviljun var þetta svipaður litur og á Halldóri Sigurðssyni ÍS, sem einmitt var uppí slippnum í árlegri vor-skveringu.  Þarna vorum við félagarnir á kafi í vinnu við okkar bát, þegar lögreglan birtist.  Þeir voru komnir til að handtaka okkur fyrir þjófnað á málningu, en tólf lítrum af skipamálningu hafði verið stolið úr slippnum kvöldið áður. Einmitt málning af Halldóri Sig og liturinn sem við vorum að vinna með.  Álengdar stóð Eggert og fylgdist með þar sem við útskýrðum sakleysi okkar fyrir lögreglumönnunum.  Það er svo notalegt að vera saklaus, sérstaklega þegar maður getur sannað það.  Ég benti lögreglumönnunum á opna mælingadósina hjá okkur, sem var kraftlakk, en skipamálningu hafði verið stolið.  Lögreglumennirnir skildu þetta reyndar ekki og skipuðu okkur að koma með niður á stöð til að taka skýrslu.  Þá var það sem Eggert gekk í milli, enda skildi hann að þarna hefði hann haft okkur pjakkana fyrir rangri sök.  Málið var leyst og lögreglan fór burtu á sínum hvíta Landrover. 

Það merkilega var að við Nonni vissum hver hafði stolið málningunni þar sem við höfðum unnið fram eftir kvöldið áður og sáum til ferða þjófsins.  Við þekktum hann vel, kunnum reyndar vel við hann og sögðum aldrei til hans.  En gæðablóðið hann Eggert var miður sín yfir að hafa ásakað okkur ranglega og til að bæta fyrir það bað hann Nonna að koma og tala við sig.  Hann bauð honum vinnu í slippnum, sem Jón þáði, og þarna vann hann til haustsins og reynda einnig sumarið á eftir.  Þetta gerði útgerðinni vel og nú var ennþá auðveldara að útvega það sem þurfti til að koma bátnum í topp stand.  Jón stóð sig vel í þessari vinnu og eignaðist vináttu áðurnefndra starfsmenna og virðingu þeirra.

Blái báturinn var skveraður upp og honum hleypt af stokkunum síðdegis á laugardegi, tilbúnum til sjósóknar.  Til að prófa fleyið var ákveðið að skella sér á því til Súðavíkur á ball.  Hvorugur okkar hafði aldur til að fara á dansleik en það kom ekki að sök í Súðavík.  Félagi okkar Gunni Bóa, sem var ári yngri en við, var með í för og það var einmitt á þessari siglingu sem hjöllunum í Arnardal brá fyrir og kveikti frábæra viðskiptahugmynd, sem áður hefur verið sagt frá.  Þegar fyrir nesið kom sáum við grásleppunet út um allt.  Útgerðarmaðurinn kom nú upp í okkur Nonna og löngun til að draga eitt net og sjá hvernig þetta liti nú allt út.  Gunni Bóa var ekki hrifinn af hugmyndinni og vildi halda sig við ballferðina, enda við allir uppstrílaðir til átaka við veikara kynið.  Gunnar var mikill kvennamaður og var minna fyrir fiskveiðar, en við Nonni réðum um borð í okkar skipi.  Við lögðum að einni baujunni og byrjuðum að draga netið, og viti menn, það komu hver grásleppan af fætur annarri.  Þegar við vorum hálfnaði við dráttinn kallaði Gunni Bóa upp og benti á bát sem sigldi hraðbyr til okkar.  Við urðum skelfingu losnir að vera staðnir að verki og hentum veiðinni í sjóinn, sem flaut nú allt í kringum bátinn.  Við slepptum netinu og gáfum norsku vélinni hressilega inn, og allt í einu var allt stopp.  Netið hafði farið í skrúfuna.

Þarna vorum við í þröngri stöðu þar sem báturinn nálgaðist, grásleppan flaut allt í kring og við stopp.  Ég greip háf sem notaður var við svartflugaveiðar og reyndi að lemja fiskinn í kaf.  Það gekk illa og áður en varði var báturinn kominn að hliðinni á okkur, með tveimur mönnum um borð, eigendum netsins.  Það ótrúlega var að þeir tóku ekki eftir neinu en spurðu hvort  allt væri í lagi hjá okkur?  Jú jú það var í stakasta lagi, sögðum við og þeir héldu ferð sinni áfram.  Þegar þeir voru komnir nógu langt í burtu fórum við að hugsa okkar gang.  Veðrið var eins  og best verður á kosið, spegil logn og bjart.  Það gáraði ekki á sjóinn hvort sem litið var út Djúp eða inn eftir fjörðunum.  Við tókum eina áhaldið um borð, háfinn, og rérum í átt að landi.  Tveimur klukkutímum seinna náðum við landi við Brúðhamar undir hamarsgöngunum.  Við höfðum engan hníf til að skera netið úr skrúfunni og því voru góð ráð dýr.  Nonni skokkaði upp á götu og húkkaði far í Arnardal þar sem hann komst í síma.  Það var hringd í Grím Jóns sem kom að vörmu spori með Agga bróður sínum, vopnaðir hníf og járnsög.  Vel gekk að skera úr skrúfunni en kominn há nótt þegar því lauk.  Þeir bræður ýttu okkur á flot og sögðu okkur að koma okkur heim.

Það var um fimm leytið um morguninn að við komum uppgefnir að Bæjarbryggjunni.  Þar rákumst við á Hjalta bróðir og Ella Bússa.  Þeir höfðu nátturrlega ekki hugmynd um ævintýri næturinnar og spurðu hvort þeir gætu fengið bátinn lánaðan.  Þeir höfðu einmitt verið á balli í Súðavík, greinilega ekki náð sér í stelpu, og vildu fá sér hressandi siglingu áður en þeir færu að sofa.  Við vorum ósköp ánægðir að losna við að ganga frá bátnum og samþykktum þetta.  Við vorum ekki komnir upp á Essó Nesti þegar við sáum lögreglubílinn bruna með sírennur niður að höfn og kalla þá félaga inn.  Elli og Hjalti voru þar gripnir fyrir netaþjófnað en eigendurnir höfðu uppgötvað hvað hafði gerst og kært málið.  Við Nonni flýttum okkur heim og ákváðum að fresta uppgjöri við eldri strákana þar til seinna, og koma okkur heim í langþráða hvíld.