Kafli 1 - Frá Mallorka til Ítalíu

Við vorum fimm félagarnir; undirritaður, Elli Skafta, Bári Gríms, Simmi og Sverrir Halldórs sem hófu þessa ferð.  Þetta var hörku lið og nokkuð reyndir sjómenn sem árið 1982 flugu til Mallorka til að sigla seglskútinni Bonny til Grikklands, nánast langsum Miðjarðarhafið.  Skútan var á landi í skútuhöfninni í Cala D´Or sem liggur austan við Palma. 

Okkar beið mikið verk að gera við það sem var bilað, botnmála og gera bátinn sjókláran fyrir siglinguna.  Eiginkonur okkar Sverris ætluðu að fljúga til Grikklands og hitta okkur þar ákveðin dag, þannig að við höfðum stranga áætlun sem þurfti að fylgja.  Eftir þriggja daga vinnu var báturinn tilbúinn og kostur tekinn fyrir fyrsta áfangann þar sem stefnan yrði tekin á Gagliari á suðurodda Sardinju.  Kvöldið áður en lagt var í hann var haldið upp á vel unnið verk og farið á góðan veitingarstað.  Eftir matinn fengum við okkur Havana vindla, sem ekki væri í frásögu færandi nema fyrir það að tveir okkur höfðu hætt að reykja þremur árum áður.  Ég svona taldi þetta vera í lagi enda púaði ég vindilinn að mestu.

Við lögðum af stað í morgunsárið og fylgdumst með Mallorka síga í sæ meðan freyddi á súðum á Bonny.  Vindur var ákveðinn af norðri sem gaf okkur góðan og þægilegan byr til siglingarinnar.  Það er notalegt að sigla hliðarvind og hreyfingar bátsins verða hægar undir seglum með litlum hliðarhalla.  Við höfðum keypt okkur loftriffil í Palma og fór mikill tími í skotkeppni meðal áhafnarinnar.  En síðan fór degi að halla og stjörnubjört nóttin tók við.  Þá uppgötvaðist að ljósið í kompásinum var bilað, sem var mjög bagalegt þar sem stýra varð eftir kompásnum.  Stefnan hafði verið stungin út og gert ráð fyrir drift undan norðanáttinni, en straumar eru nánast engdir í Miðjarðarhafinu.  Í fyrstu var notast við vasaljós en þá sá maður ekkert nema kompásinn þar sem ljósið blindaði allt annað.  Þetta var ekki gott mál þar sem mikilvægt var að halda réttri stefnu, enda engin staðsetningartæki til um borð og treysta varð á að stefnu væri haldið vel.

Þá datt okkur það þjóðráð í hug að stýra eftir stjörnunum.  Með norðanvind og seglin á stjórnborða blasti Pólstjarnan við í há-norðri og ekkert annað en halda henni aftan til á bakborða en stefnan var sunnan við austur.  Þetta gekk prýðilega og þegar skymaði að morgni vorum við úti á ballar hafi og ekkert nema sjóndeildarhringurinn hvert sem litið var.  Norðan áttin hélst og nú var komið að því að baða áhöfnina.  Sterkur kaðall var settur út af skutnum og síðan fór einn af öðrum í sjóinn, fyrir utan stýrimanninn að sjálfsögðu, og gripu í kaðalinn.  Báturinn var á sex til átta mílna ferð og freyddi vel af mannskapnum í kaðlinum.  Enn var skotkeppninni haldið á og snæddur hádegisverður en Simmi var aðal kokkurinn um borð.  Dagurinn leið og um kvöldið var ákveðið að halda öryggisnámskeið og æfa björgun á manni sem færi fyrir borð.  Það var komið niðamyrkur þegar Sverri datt í hug að kasta sér fyrirvaralaust fyrir borð og taldi áhöfnina vera orðna svo þraut þjálfaða að auðvelt væri að snarvenda og ná honum aftur.

En það var öðru nær og þrátt fyrir að öldurnar væru ekki stórar var illmögulegt að koma auga á mann á sundi í myrkri og öldugangi.  Það sem bjargaði málum var að Bári hafði brugðist snaggaralega við þegar Sverri stökk fyrir borð og þreif einn hlerann úr afturkáetunni og kastaði á eftir honum.  Önnur hlið hennar var hvít og var það lán okkar að sú hlið snéri upp.  Eftir að hafa tekið niður seglin og gangsett vélina og náð í kastara var það einmitt hlerinn sem við komum auga á og þegar við sigldum þangað heyrðum við í Sverri og vorum nokkuð ánægðir að drífa hann um borð aftur.  Okkur var nokkuð brugðið við þetta en vorum reynslunni ríkari.

Norðan vindurinn hélst allan tímann og komum við á fjórða degi til Gagliari sem er höfðaborg Sardinju.  Við byrjuðum á að fara í banka til að kaupa lírur en það var þriggja tíma vinna.  Síðan bættum við í kostinn og komum síðan við í ísverksmiðju og keyptum 40 kílóa ísklump.  Það var erfitt að bera ísinn umbúðarlausan og anski kalt af láta hann liggja á öxlinni.  Það var nærri klukkutíma gangur um borð og endaði með því að við keyptum strámottu sem við vöfðum um klumbinn.

Um kvöldið fórum við á knæpu og fengum okkur drykk.  Bárður var aðalnúmerið og gustaði af honum í samskiptum við heimamenn.  Við Sverri fórum fljótlega um borð en restin af áhöfninni þurftu að taka Ítalíu betur út.  Um morguninn labbaði ég með Bárði upp í bæ til að kaupa nýtt brauð áður en ferðinni yrði haldið á og virtust flestir bæjarbúar kannast við kappann.  Kölluðu á hann,  Icelandic Viking og gáfu honum honnor.

Stefnan var nú tekin norður fyrir Sikiley á litla eldfjallaeyju sem nefnist Ustica sem er um 250 mílna sigling.  Ustica er örsmá og er vestasta eyjan í eyjaklasa norður af Sikiley en þetta eru virk eldfjöll þar sem heitir hverir krauma við hvert fótmál.  Enn var norðanáttin og nú voru menn orðnir vanir að stýra eftir stjörnum og menn tóku ekki eftir ljóslausa kompásinum.  Þetta var nokkuð spennandi þar sem markið sem sett var örsmátt og skyggnið lítið vegna misturs á daginn.

Við sólarupprás á þriðja degi var byrjað að rýna fram fyrir stefnið til að koma auga á eyjuna okkar.  Hafði siglingarfræðingurinn staðið sig við leiðarreikninginn eða myndum við fara framhjá en Sikiley var aðeins nokkrar tugi mílna í suðri, en skyggni varla nema þrár til fjórar mílur.  Það sem birtist okkur var algerlega ógleymanlegt og stendur mér ljóslifandi fyrir hugskotsjónum æ síðan.  Allt í einu reis keilulaga eyja upp við sjóndeildarhringinn í  morgunbirtunni, beint í stefnu bátsins.  Böðuð mistri og minnti ósegjanlega á ævintýri sjóræningja og þegar nær dró komu í ljós einhver mannanna verk og síðar glitti í agnarsmátt þorp við ströndina.  Við renndum inn á lagið og rérum í land til að heilsa upp á heimamenn.  En þeir voru jafn dularfullir og eyjan sjálf og vildu lítið við okkur tala.  Ekkert undirlendi var á eyjunni heldur höfðu menn búið til stalla til að byggja á kofa hreysi og koma fyrir kálgörðum.  Við drifum okkur á stað, enda vissum við af fleiri eyjum austar og þar væri meira um að vera.

Við ákváðum að koma við á Stomboli sem lá í hundrað mílur í austri.   Við birtingu daginn eftir reis sú eyja úr hafdjúpinu og þegar við komum í land fundum við veitingahús þar sem hádegisverður var snæddur.  Þegar við báðum um brandí eftir matinn var það borið fram í barmafullum vatnsglösum.  Sumir úr áhöfninni áttuðu sig ekki á magninu og voru orðnir ansi slompaðir þegar leið á daginn.  En áhöfnin var sem betur fer nægilega fjölmenn til að hægt væri að halda af stað fyrir kvöldið þó sumir þyrftu að sofa úr sér.  Reyndar hafði einn áhafnameðlimur skorið sig illa á fæti en enga læknishjálp var að fá á Stromboli svo ákveðið var að sigla til Libari.  Við komum þangað að morgni og fundum fljótlega lækni sem saumaði okkar mann, án þess að deyfa áður.  Öskrin bókstaflega glumdu um allar Volcan eyjaklasann en síðan fékk hann sprautu sem honum var sagt að sprauta sig með sjálfur.

Það féll að sjálfsögðu í hlut stýrimannsins að sprauta félagann.  Bárður var alvanur öllu svona og tók piltinn á næsta veitingastað þar sem byrjað var að panta tvö full glös af brandí.  Og svo bara þarna við borðið á veitingastaðnum girti minn maður niður um sjómanninn og rak í hann stífkrampasprautuna.  Enn hvað við öskur en nú voru menn komnir á gott skrið aftur og pöntuðu tvö full glös í víðbót. 

Á Líbari eru enn sagðar sögur af heimsókn íslensku víkinganna.  Sérstaklega þessum granna slána með ljósa liðaða hárið sem fór sem eldibrandur um þorpið allt kvöldið og bauð mönnum upp á sjómann.  Hann gnísti tönnum, horfði með ísköldu heimskauta augnaráði á Ítalanna og sagði með djúpri bassaröddu ,,Have you heard about the Vikings"

Við vorum nú orðnir svo þekktir á þessu eyjaklassa að maður gat ekki gengið um götur á þess að vera honoraður og heilsað eins og gömlum vinum.  En svona frægð getur fylgt ákveðin áhætta enda mátti búast við að sumir af þessum miklu víkingum væru farnir að vekja mikla athygli hjá veikara kyninu á eyjunum.  Við það getur orsakað öfund og reiði hjá karlmönnunum sem ekki voru bara niðurlægðir með kröftum og sáru tapi í sjómanni, heldur sáu eyjadísarnar ekki sólina fyrir hetjunni okkar.  Þannig að það var bara að drífa sig og ákveðið að koma aðeins við á Sikiley áður en haldið væri suður Messnasund á leið til Grikklands. (framhald)