Kafli 2 - Stornoway

Það var komið undir kvöld þegar við sigldum inn í höfnina í Stornoway, sem er höfuðstaður Herbitis eyjaklasans.  Við vörpuðum ankeri í höfninni en áhöfnin var þreytt eftir að kúldrast í veltingi yfir hafið og því hvíldinni fegin.  Við höfðum ekki fest svefn þegar bátur lagði harkalega upp að skútunni og hróp og köll gullu við.  Þegar við komum upp á dekk sáum við björgunarbát frá strandgæslunni og borðalagða náunga sem beindu kösturum að okkur.  ,,Are you Icelandic?" var kallað og þegar við svöruðum því játandi var sem þeim létti.  Skipstjórinn kom um borð til okkar og sagði okkur að kall hefði komið frá Slysvarnarfélags Íslands um að leita að týndri Íslenskri skútu sem ekkert hefði frést af í langan tíma.  Nafnið var einmitt Bonny og kapteininum létt að hafa fundið þessa skipreka áhöfn á lífi.  Við fréttum síðan að Þórður Júl og Grímur Jóns hefðu verið að hringjast á og magnað hvorn annan upp þar til þeir voru orðnir sannfærðir um að við hefðum farist.  Það munaði ekki um minna en hringja í Hannes Hafstein, forseta Slysvarnarfélagsins til að láta kalla á leitarsveitir um allt norður Bretland.  Hannes hafði notað öll þau sambönd sem hann hafði í heimsveldinu til fá viðbrögð við neyðarástandinu.  Það undarlega var að við töldum okkur hafa tilkynnt okkur við Stornoway um leið og við komumst í talstöðvarsamband á VHS og vorum nákvæmlega á réttum tíma miðað við áætlun.

Við vöknuðum á fallegum sólríkum degi og léttum akkerum og færðum bátinn inn í höfnina þar sem við lögðumst utan á fiskibát.  Það er alltaf notalegt að finna fast land undir fótum eftir nokkra daga á sjó.  Á leiðinni upp í bæ komum við að bifreið á bílastæði þar sem tveir óðir doberman hundar voru í aftursætinu.  Bárður taldi sig vera sérfræðing í að hemja dýr og bað okkur að taka vel eftir hvernig hann meðhöndlaði svona hvolpa.  Smá rifa var á hliðarúðunni og án umhugsunar tróð hann hendinni inn til að klappa hvuttunum.  Þeir bitu Bárð samtímis og læstu skoltunum um höndina á honum.  Öskrin voru ógurleg en einhvern vegin gat hann náð krumlunni til baka, alblóðugri og alsett tannaförum.  Það var ekki að spyrja að Bárði en hann var reyndar fljótur að jafna sig en við forðuðum okkur frá bílnum undir brjáluðu hundsgelti.

Eftir að hafa verslað inn tókum við Bárður að okkur að koma varningnum um borð í Bonny.  Þegar við komum niður á bryggju hafði fjarað þannig að mannhæð var niður á stýrishúsið á fiskibátnum sem við lágum utan á.  Það er mikill munur á flóði og fjöru á þessum slóðum og ekki að ástæðulausu að Pentillinn, sem er ekki langt þarna frá, er talinn ein erfiðasta siglingaleið í heimi vegna brotsjóa sem orsakast af straumum.  Ég lét mig samt vaða og fann að þakið á stýrishúsinu svignaði undan þunga mínum.  Bárður rétti mér vistirnar og þegar ég hafði komið þeim niður á dekk stökk Bárður.  Það var ekki að spyrja að hann fór í gegnum þakið og ég sá hvar lappirnar á honum dingluðu í gegnum brúargluggann niður um brotið þakið.  Það var ekki nokkur leið að ná honum upp til baka þar sem krossviðurinn hélt á móti.  Það var því ekki annað að gera en ýta honum áfram niður í gegnum gatið.  Hann endaði inn í stýrishúsinu og skreið síðan út um glugga en dyrnar voru harðlæstar.  Bárður var ótrúlegur og endalaust eitthvað að gerast í kringum hann.

Um kvöldið fórum við á bæjarböbbinn.  Það var ekki neitt smá fjör og við vorum þungamiðjan í öllu saman.  Það var ekki mikið um ferðamenn þarna á þessum árum og koma okkar vakti töluverða athygli.  Löglegur lokunartími á krám í Bretlandi var klukkan ellefu en síðasti bjórinn var seldur þarna rúmlega tvö um morguninn.  Þeir voru ekkert feta þröngan stíg laga og reglna enda var sjálfur lögreglustjórinn aðal fjörkálfurinn.  En þegar átti að halda um borð fannst Bárður ekki.  Við fréttu að hann hafi farið heim með virðulegri húsfreyju úr þorpinu og barþjónninn, ofurölvi, bauðst til að fylgja okkur þangað.  Við komum að tvílyftu húsi og þegar inn var komið var húsfreyjan vel við skál í eldhúsinu og sagði að Bárður væri uppi ömmu að svæfa börnin.  Það stóð heima að minn maður var að segja krökkunum frá víkingum og hetjum upp á Íslandi, þar sem menn kölluðu ekki allt ömmu sína.  Börnin horfðu stórmynt á þennan harðjaxl norðan úr hafi og eru sjálfsagt enn að tala um þessa lífsreynslu sína.

Áhöfnin komst heil á höldnu um borð og við dagrenningu var ferðinni haldið áfram og stefnan tekin á Skoska hafnarbæinn Troon þar sem ný sigla yrði sett á Bonny.

Athugasemdir

[Ívar Pálsson, 17.12.2007 kl. 08:32]

Takk fyrir einn eina skemmtilega sögu.