Gengið í Egilssel

Það dettur ekki nokkrum manni í hug að taka mark á veðurspá frá Skota!  Alla vega ekki fyrir hálendi Íslands en samkvæmt þeirra fræðum átti nú að vera brostin á blíða í Geldingafelli, eftir blóðrautt sólarlag kvöldið áður (red sky at night is the fishermans delight).  Það hrikti í kofanum þegar fjallabylgjur skullu á honum og úti var súldarfýla, eða jafnvel grenjandi rigning.  Það skipti reyndar svolítið í tvo horn hvað fólki fannst um veðrið og það sem sumir kölluðu fjallagust kölluðu aðrir óveður.  Yfir vötnum messaði púkinn á fjósbitanum, þ.e.a.s. vonin um að losna við erfiði og hætta för, sem alltaf er freistandi þegar setið er inni með glóandi kamínu og rokhljóðin berast inn um þunna veggina frá heiðinni.  Tekist var á um þetta og niðurstaðan var þó að halda á för ef veðurútlitið væri betra til lengri tíma litið.  Ákveðið var að hringja í ,,vin"!  Haft var samband við einn sem allt veit um veður norðan Vatnajökuls og hefur nef fyrir því sem framundan er.  Við náðum sambandi í gegnum NMT símann í bílnum og niðurstaðan var sú að rok og rigning myndi haldast fram eftir degi en útlitið væri gott eftir það.  Hann myndi snúa sér meira í norðrið og þorna upp.  Það var sem sé ákveðið að halda út í slagveðrið og bjóða því byrginn.

Það getur verið skemmtilegt að ganga í slagviðri og góð tilbreyting eftir tíu daga blíðviðri.  Slík ganga er öðru vísi þar sem ekki dugar að ræða við félagana í gegnum rok og rigningu þar sem ekkert heyrist nema öskrið í vindinum og hetturnar reyrðar um höfuðið.  Skyggni var lítið og því ekkert að sjá og því hvarflar hugurinn út um víðan völl og menn eru einir með sjálfum sér.  Allir hafa gott af slíku og hægt að mæla með þessari aðferð og það fullyrt að hún taki jóga fram og sé mannbætandi.  Heimspekilegar hugleiðingar sjálfsins eru góðar en gefast sjaldan í dægurþrasi samtímans.

Það kom sér vel að hafa GPS tæki þar sem landslagið er algerlega ruglandi og upp og niður segir ekkert til um stefnu á áfangastað.  Landslagið er ójafnt og þegar skyggnið er hundrað metrar eru engin viðmið fyrir ferðina.  En á sinn hátt er þetta spennandi og oft var stoppað þar sem farastjórinn, Stebbi, bar sig saman við hópinn áður en stefnan var ákveðin.  Eitt sinn komum við að vaði og rætt um hvort rétt væri að fara yfir það, en góðar stiklur voru yfir ána.  En ákveðið var að halda niður með ánni og sjá til með annan stað.  Eftir stutta göngu stóðum við á gnípu með þverhnípi í allar áttir, nema þaðan sem komið var.  Við vorum stödd á nesi þar sem tvö árgil mættust í gegnum þokuna virtust árnar sem þarna sameinuðust vera litlir lækir, um hundrað metrum neðar.  Það var ekki annað að gera en ganga til baka og stikla yfir á fyrri staðnum og gekk það allt að óskum.

Um nónbilið fengum við okkur nesti undir klettanös sem veitti skjól fyrir næðingnum og nú fundu menn fyrir að búnaðurinn var farin að gefa sig og rigningin farin að smeygja sér inn úr hlífðarfötunum.  En Íslenskt Cappochino hressti hrakta göngumenn og áfram héldum við ótrauð áleiðis í Egilssel.

Fljótlega eftir áninguna stytti upp og smá saman gaf þokan eftir og einstaka sinnum sáum við bregða fyrir fjarlægum kennileitum.  Við sáum glitta í Axarjökul og eins töldum við okkur sjá Goðahnjúka.  Ferðin fékk nú á sig annan blæ og við frelsuð úr einangrun einveru og eigin hugsana og við tók skemmtilegt spjall um heima og geima við samferðamenn.  Hér var ekki verið að ræða IceSafe eða ESB heldur miklu skemmtilegri hluti eins og fyrri afrek í fjallamennsku og hugarflug þar sem grunnur að næstu ferðum var lagður.  Öllum bar þó saman um að ákvörðunin um að halda á um morguninn hafi verið rétt, enda mikilvægt að ná þeim markmiðum sem maður setur sér og klára þá ferð sem byrjað hafði svo vel.

Eins og fyrri daginn var farið að skima eftir næturstaðnum, Egilsseli.  Á kortinu mátti sjá að kofinn væri á suðurbakka fjallavatns, og ímyndaraflið kallaði myndina fram í hugann, þar sem skálinn speglaðist í friðsælu spegilsléttu vatninu.  Reyndar tók veruleikinn ímyndinni fram þar sem hugmyndaflugið hafði ekki náð að setja himbrima á vatnið sem söng með sinni sérstæðu röddu þegar við nálguðumst.  Við sáum skálann nokkuð að og þurfti að ganga hálfhring í kringum vatnið áður en komið var að honum.

Skálinn er í eigu Ferðafélags Fljótdalshéraðs og er sá notanlegasti sem ég hef komið í.  Einstaklega hlýlegur og umgjörðin, eins og áður er lýst, ótrúlega falleg.  Sækja þurfti vatn í fötu niður í affallið og blasir þar neðan við mikið stuðlabergsgljúfur.  Út á spegilsléttu vatninu synti himbriminn og allt í einu var hann kominn með maka og tvo unga.  Þessi norður Ameríski fugl tekur sér óðal við fjallavötn þar sem hann verpir  og heldur því fyrir sig og fjölskylduna og hleypir engum öðrum að.  Hann getur verið mjög grimmur og hikar ekki við að drepa aðra fugla sem slæðast inn á yfirráðasvæði hans.  Aðeins um 300 himbrimapör halda sig á Íslandi, en hann verpir hvergi annarsstaðar í Evrópu.

Um kvöldið var komið besta veður og útlitið gott fyrir göngu morgundagsins.  Undir söng himbrimans héldum við pastaveislu sem jafnaðist á við hvaða ,,þriggja gafla" veitingastað út í heimi, enda umgjörðin og andrúmið óviðjafnanlegt.

Þögnin í öræfum er merkileg þar sem minnstu hljóð heyrast og það sem venjulega fer framhjá manni verður nánast áþreifanlegt.  Maður heyrir eigin hjartslátt og smáhljóð náttúrunnar heyrast.  Samskipti himbrimafjölskyldunnar úti á lygnu vatninu, söngur spörfugla og niður árinnar þrýstu sér inn um opinn gluggann.  Það er gott að sofna við tónaflóð náttúrunnar og láta þreytu dagsins líða úr beinum sér.  En allt í einu erum við vakin upp við háreysti fyrir utan, rétt eins og ribbaldar og útilegumenn hafi gert árás á Egilssel.  Við hjónin sváfum uppi á skörinni en félagar okkar niðri héldu að Fljótvíkingnum hefði hlaupið kapp í kinn, þrátt fyrir erfiði dagsins, og hljóðin stöfuðu af slíkum bægslagang.  En hér var eitthvað annað að gerast og við eftirgrennslan kom í ljós að kindahópur hafði gert árás á bakpokana okkar sem við skildum við í sumarblíðunni úti, og höfðu náð að opna einn þeirra og dreift innihaldinu um bæjarhlaðið.  Við urðum nokkuð kindarleg við þessa árás en tókum dótið okkar inn áður en lagst var til svefns að nýju.