Kafli 3 - Stormur á Ermasundi

Við styttum okkur leið til Troon í gegnum Crinan canal og sluppum þannig við að sigla fyrir Mull of Kintyre höfðann.  Enda þreytandi að hökta þetta á vélinni með tilheyrandi titring og hávaða.

Í Troon beið siglan okkar og kranabíll mættur til að koma henni fyrir, enda rúmlega tíu metra há.  Við gátum varla beðið með að sigla út á Írska hafið en stefnan var tekin á Dunmore East á Íralandi.  Ásthildur systir bættist í áhöfnina til að taka þennan áfanga með okkur áður en siglt yrði lengra í suður.

Það var dásamleg tilfinning að finna suðaustan kaldan taka í seglin og Bonny lagðist á stjórnborða við átökin.  Við sigldum seglum þöndum suð-vestur í átt að Írlandi og brakaði í rá og reiða.  Kampakát áhöfnin tók þátt í dagsverkum og skiptist á vöktum meðan sauð á súðum á Bonny.  En allt í einu var gerð uppreisn um borð þegar Ásthildur spurði hversvegna ég væri skipstjóri á skútunni.  Mér varð fátt um svör og áttaði mig á því að hvorki hafði ég hlotið þennan titil með lýðræðislegum hætti, né tók þessi völd frá guði eins og konungar fyrri alda.  Mér tókst þó að stynja upp að það væri vegna þess að ég kynni siglingafræði og þekkti reglur hafskipasiglinga.  Hún lét sér ekki segjast og þusti niður í kortaklefa þar sem hún þreif sjókort, asimot hring og sirkil og byrjaði að setja út stefnur og staðsetningar.  Hún áttaði sig á því að henni yrði ekki sú kápan úr klæðinu að ná tökum á siglingafræði á tíu mínútum, sem tekið hafði okkur Stínu tæp tvö ár að læra.  Uppreisnin gekk því yfir og valdi skipstjóra var ekki hróflað.

Við komum til Dunmore East að morgni dags og þar biðu írskir vinir okkar John og Paul sem höfðu verið með okkur á Kibbutz í Ísrael og síðan unnið í saltfiski á Ísafirði.  Það tók við tæp viku veisla í Írlandi þar sem við nutum allra lystisemda eyjaskeggja, allt frá þjóðlagatónlist til Guinness.  Vinir okkar báru okkur á höndum sér og tíminn á eyjunni grænu var ógleymanlegur fyrir áhafnarmeðlimi. 

En það var komið að leiðarlokum og áður en ferðinni var haldið áfram kvöddu Bárður, Elli og Ásthildur og héldu heim á leið.  Við Stína vorum tvö eftir í áhöfninni en við tókum tvo farþega til Lands End á suður odda Wales.  John og vinkona hans, Trina, ákváðu að prufa sjómennsku og fljóta með yfir Írska hafið til Bretlands. 

Þau voru óskaplega sjóveik á leiðinni og þegar við komum að höfninni í St. Ives gátu þau ekki beðið með að komast í land.  Eftir kveðju kvöldverð með þeim og góðan nætursvefn um borð í Bonny, héldum við Stína ferðinni til Miðjarðarhafsins áfram.  Við fengum ágætan byr fyrir Lands End og tókum stefnuna síðan á norðurströnd Frakklands.

Eftir fjögurra tíma siglingu út á Ermasundið í góðum byr bilaði sjálfstýringin.  Það var einhver lunta í mér og ég gat ekki losnað við einhver óhug varðandi ferðalagið.  Ég vildi snúa við en Stína tók það ekki í mál.  Við körpuðum um málið í klukkutíma þar til ég fékk að ráða för.  Við snérum við og héldum áleiðis til Falmouth á suðurströnd Bretlands.

Þremur tímum seinna skall á ofsaveður og fljótlega var komið niða myrkur.  Við vorum með stormseglið eitt uppi og reyndum að koma auga á innsiglingarljósin í Falmouth.  Í gegnum storminn og sjávarlöðrið grillti í vita og síðan grænt hafnarljósið.  Veðrið var kolvitlaust og þurfti að nota öryggisbelti til að fara fram á og taka niður seglið.  Við keyrðum á vélinni inn í höfnina og náðum að festa okkur við bauju innan við brimbrjótinn.  Það hrikti í skútunni um nóttina þegar óveðurskviðurnar gengu yfir og okkur var létt að vera komin í örugga höfn.

Daginn eftir lásum við um þetta veður í blöðunum, sem var eitt það versta í manna minnum að sumri til í Bretlandi.  Mannvirki í landi höfðu skemmst og þrjár skútur farist skamt undan Falmouth.  Veðrinu olli djúp lægð sem óvænt hafði komið úr vestri, langt fyrir sunnan Ísland og fór beint yfir Ermasundið. 

Það var frá einhverju að segja og skrifa Mogganum um ævintýri okkar, sem birtust umsvifalaust á síðum blaðsins.  Með voru myndir teknar á filmurnar góðu sem ritstjórinn hafði látið færa okkur.