Kafli 4 - Í kjöfari árasarinnar

Ísraelski herinn

Þegar við Stína komum upp úr sprengjubyrginu var Ísraelski herinn mættur á svæðið með skriðdreka og hvaðeina.  Þetta var heimsfrétt og því öllum gefið tækifæri á að láta fjölskyldu sína vita af sér .  Mæðrum okkar Stínu var sent símskeyti sem stóð ,,erum á lífi. Gunni og Stína"  Þær vissu ekki einu sinni að við værum  á þessu samyrkjubúi sem var komið af illu heilli í heimsfréttirnar.

Seinna um daginn þegar við skoðuðum verksmerki mátti sjá alls kyns líkamsleifar í sundlauginni.  Við fundum fót með rauðum sokk þar rétt hjá og eigum reyndar mynd af honum.  Fyrir framan mötuneytið var búið að leggja jakka þeirra þriggja hryðjuverkamanna sem voru skotnir.  Með blóðugum kúlnagötum frama á þeim.  Það er óhætt að segja að þetta hafi verið mikil reynsla fyrir íslenska táninga sem þekktu ekki stríð eða manndráp af eigin raun.

Allt breyttist á þessu samyrkjubúi eftir þennan atburð.  Þó hann væri staðsettur undir Gólanhæðum og gömlu landamærin við Sýrland í kílómeters fjarlægð var þetta öðru vísi og ólíkt hefðbundnum hernaðaraðgerðum.  Þarna var vígvélum beint að börnum, konum og almennum borgurum en ekki hermönnum.

Nokkrum árum áður var undirritaður á þessum sama kibbutz sem staðsettur er aðeins kílómetra frá gömlu landamærunum, frá því fyrir sex daga stríð, Sýrlands.  Einnig er til tölulega stutt norður að landamærum Líbanons.  Við ákváðum einn dag ég og vinur minn Jón Pétursson að fá okkur göngutúr að gömlu landamærunum og kíkja á aðstæður.  Augljóst var hvar þau höfðu verið enda skotbyrgi og gamlar gaddavírsgirðingar þarna.  Eftir smá grams fundum við stóran járnkassa sem var lóðaður aftur.  Víð tókum hann með heim á búið þar sem okkur tókst að opna kassann með stórum kuta.  Hann reyndist fullur af skothylkjum í AK16, kalashnikova riffil.  Við reyndum umsvifalaust að koma þessu í verð en fengum heldur betur að kenna á því.  Meðal annars var okkur bent á að við hefðum gengið yfir jarðsprengjusvæði sem engum dytti í hug að fara yfir.  Töluvert hafði verið um að nautgripir sem gengið höfðu um svæðið hefðu misst fætur við að stíga á jarðsprengju.  Íslendingar eru oft lítið með á nótunum þegar kemur að hernaði og vígvélum sem eingöngur eru smíðuð til að drepa fólk.

Um kvöldið var mikið sjónarspil á Shamir.  Ísraelar hefndu ávallt grimmilega fyrir árásir á borgara sína og var engin undantekning í þetta sinn.  Rétt fyrir ljósaskiptin flugu fimm herþotur lágflug yfir Kibbutzinum og sveimuðu síðan hringi í höfði  okkar.  Allt í einu tóku þær stefnu norður til Líbanon, sem er skammt undan, og nokkru seinna sáum við blossa og seinna heyrðum við sprengjudrunur.  Síðan komu þær til baka og endurtóku síðan leikinn.  Þegar myrkrið skall á var eins og sólarupprás væri í norðri.  Slíkur var bjarminn eftir sprengjuárásir herþotnanna.  Ekki veit ég hvað þeir sprengdu eða hverjir urðu fyrir því, enda vorum við bara áhorfendur af öllu saman.