Kafli 1 - Atlanshafið sigrað

Um vorið 1979 ákváðum við Stína að sigla Bonny til Miðjarðarhafsins frá Ísafirði.  Við höfðum bæði lokið skipstjórnarprófi og þóttust ráða við siglingafræðina, og á þessum árum var ég háseti á togaranum Páli Pálssyni frá Hnífsdal og því vanur sjómaður.

Tveir félagar okkar höfðu tekið að sér að sigla bátnum til Reykjavíkur, þar sem við ásamt áhöfn myndum taka við honum.  Svo óheppilega vildi til að þeir brutu sigluna út af Súgandafirði á suðurleið.  Þeir höfðu ekki hagað seglum eftir vindi og notuðu allt of stóra fokku með fyrrgreindum afleiðingum.  Þeir komu því bátum aftur í höfn á Ísafirði þar sem vandamálið beið okkar til að leysa.

Eftir athugun kom í ljós að einfaldast og ódýrast væri að sigla bátnum á vél til Skotlands og setja nýtt formastur á hana þar.  Við pöntuðum því sigluna og reiknuðum með að sækja hana til Skoska bæjarins Troon einum mánuði seinna.

Við lögðum af stað á laugardegi um miðjan júnímánuð í logni og blíðu áleiðis til Reykjavíkur.  Í áhöfn með okkur var Bárður Grímsson og Elías Skaftason.  Bárður hafði tekið þátt í heimsiglingu Bonny þremur árum fyrr en hafði nú breyst í klaufskum unglingi í harðan togarajaxl.  Elli var vanur sjómaður og tilbúinn í hvað sem var og því valinn maður í hverju rúmi.

Við sigldum bjarta sumarnótt suður yfir Breiðafjörð og komu að Snæfellsjökli við sólarupprás, á pollsléttum sjó þannig að ekki gáraði á hafflötinn.  Við tókum eftir bát sem var á veiðum með snurvoð í stefnu okkar.  Allt í einu tók hann stímið beint á okkur og renndi upp að hliðinni á skútunni.  Við stoppuðum bátinn og tókum áhöfn Sigurbjargar SH tali.  Þeir buðu okkur til hádegisverðar og við þáðum það.  Við létum Bonny bara reka á meðan og komum okkur fyrir í lúkarnum þar sem lambasteikin kraumaði í ofninum í sólóeldavélinni. 

Eftir stutt spjall kom í ljós að báturinn sem við vorum komin um borð í var upphaflega smíðaður undir nafninu Gunnvör ÍS 53 fyrir samnefnt fyrirtæki sem meðal annarra var í eigu föður míns, Þórðar Júlíussonar.  Upphaf fyrirtækisins má rekja til strands Gunnvarar SI 53 í Fljótavík, þar sem afi minn Júlíus bjó.  Bræðurnir Þórður og Jóhann keyptu flakið og nýttu úr því allt sem hægt var.  Enn má sjá kjölinn, vélina og stýrishúskappann í sandinum innan við Slysavarnarskýlið í Fljótavík.  Þeir bræður stofnuðu svo útgerðarfyrirtækið Gunnvöru og létu Marzelíus Bernharðsson smíða fyrir sig þennan fjörutíu tonna bát sem við vorum nú komin um borð í.  Félagi þeirra og skipstjóri til langs tíma, Jón B. Jónsson gerðist meðeigandi í fyrirtækinu, sem rann seinna saman við Hraðfrystihúsið í Hnífsdal, undir nafninu Hraðfrystihúsið Gunnvör h/f.

Þetta var skemmtilegur sunnudagsmálsverður og karlarnir hinir skemmtilegustu og létu sig hafa klukkustundar pásu frá veiðunum á meðan við nutum matarins.  Það var boðið upp á kók með matnum sem okkur þótti býsna nýstárlegt á fiskibáti á þessum tíma.  Það voru hlýjar kveðjur þegar við stukku aftur um borð í Bonny til að halda ferðinni áfram til Reykjavíkur.

Við komum í höfn í morgunsárið daginn eftir þar sem þurfti að útvega ýmsa hluti til að halda á siglinunni yfir hafið til Skotlands.  Í fyrsta lagi var kompásinn ónýtur og ákveðið að kaupa nýjan hjá Konna kompás, sem var frægur sérfræðingur á sínu sviði.  Ekki var nóg að kaupa búnaðinn heldur þurfti Konni að koma honum fyrir og setja segulnálar til að rétta hann af.  Það var gert á yrti höfninni í Reykjavík, og sú skekkja sem ekki náðist með seglunum var skráð í logbókina til að nota við að leiðréttingu á leiðarreikningi.

Eitthvað fréttist af þessari siglingu okkar og Morgunblaðið vildi fylgjast með ferðalaginu og birta greinar um ferðalagið.  Sigling okkar fjórmenningana vakti töluverða athygli á þessum tíma, enda þótti þetta óvenjulegt á Íslandi á áttunda áratugnum.  Okkur var boðið á fund hjá sjálfum ritstjóranum, Styrmi Gunnarsyni.  Þau Stína fundu út að þau ættu það sameinginlegt að vera bæði ættuð úr Skálavík við mynni Súgandafjarðar.   Þetta var hinn skemmtilegasti fundur sem lauk með því að gengið var frá að við myndum senda reglulega pistla frá okkur og fengum nóg af filmum til að taka myndir fyrir Moggann.

Við lögðum af stað í siglinguna um kvöld og fórum fram hjá Vestmannaeyjum í morgunsárið.  Það var góður andi um  borð og létt yfir áhöfninni.  Bárður er með skemmtilegri mönnum og gat endalaust komið manni til að hlæja.  Mikill húmoristi og hafði svo smitandi hlátur að ekki var annað hægt en hrífast með þegar hann tók rokurnar.  Elli var alltaf í góðu skapi og lét sér ekkert fyrir bjósti brenna.  Við ultum út á Atlantshafið, masturslaus með 24 hp Volvo Penta sem drifkraft.

Stefnan var tekin  á But of Lewis vitann sem er á nyrsta odda Herbitis eyjaklasans vestur af Skotlandi.  Þetta er um 400 mílna sigling og ferðahraðinn milli sex og sjö mílur.  Á siglu veltur skútan eins og korktappi og ekkert að sjá nema öldutoppa í SV kalda á norður Atlantshafi.  Vaktaskipti gengu vel fyrir sig og ágætlega fór um okkur um borð í Bonny.  Við mættum einum togara á leiðinn en það voru einu mannaferðir á siglingunni til Skotlands.

Þegar vitinn birtist í eldingu fimmta ferðadags reyndist stefnan rétt upp á gráðu.  Það voru góð tíðindi fyrir skipstjóra og stýrimann og leiðarreikning þeirra.