Sjókvíaeldi á Íslandi

Á Bylgjunni um daginn voru kallaðir á teppið Kristinn H. Gunnarsson og Jón Kaldal til að ræða sjókvíaeldi við Ísland. Þar kom fram að 40 þúsund manns hefðu undirritað ósk um að banna sjókvíaeldi. Mín fyrstu viðbrögð við þessum upplýsingum voru; ekki fleiri en það! Miðað við stanslausan áróður og fjáraustur efnamanna er þetta ekki merkilegur árangur, og kannski mikill meirihluti landsmanna sammála nauðsyn þess að byggja upp verðmæta framleiðslu og útflutning, til að standa undir lífskjörum þjóðarinnar. Ég segi áróður, því í gegnum tíðina hefur þessum niðurrifsöflum þótt eðlilegt að halda fram staðleysum, enda helgar tilgangurinn meðalið. Nú er það svo að þessi annars umhverfisvæna matvælaframleiðsla er ekki gallalaus, og margt sem betur má fara. Mistök verið gerð sem erfitt er að réttlæta. En hér er einfaldlega mikið í húfi, byggðarlög á Aust- og Vestfjörðum standa og falla með sjókvíaeldi. Margar fjölskyldur hafa tekjur af starfseminni og eru háðar verðmætasköpun í fiskeldi, og sveitarfélögin treysta á tekjustreymi í formi útsvarstekna. Helstu áskoranir sjókvíaeldis eru einkum þrennar, ef litið er til framtíðar. Umhverfismál, dýravelferð og fóðurframleiðsla fyrir vaxandi framleiðslu. Laxeldisfyrirtæki og rannsóknarstofnanir eru á fullu við að takast á við þessar áskoranir, og með samvinnu og nægu fjármagni, munu þau mál leysast. Það hlýtur að vera krafa til andstæðinga fiskeldis að þeir ræði þessi mál af heiðarleika, yfirvegun og sanngirni. Afstaða veiðifélaga snýst um ótta við erfðablöndun villtra laxa, sem hefur ekkert með dýravelferð eða skolp að gera. Hinsvegar er lítið talað um laxveiði sem er ekkert annað en dýraníð, þar sem laxinn er veiddur aftur og aftur þar til hann jafnvel deyr úr streitu og álagi. Þessi ofsalegi áróður minnir stundum á byggingu Kárahnjúkavirkjunar, en 40.000 manns hefðu örugglega undirritað bann við byggingu virkjunarinnar á þeim tíma. Þar héldu andstæðingar virkjunarinnar fram að hún myndi leka, hrynja, valda útdauða heiðargæsarinnar og myndi setja Landsvirkjun á hausinn, enda yrði mígandi tap á rekstrinum. Ekkert af þessu hefur raungerst og hægt að benda á að Landsvirkjun er að skila ríkissjóði 30 milljarða í arðgreiðslu á þessu ári. Laxeldið í samstarfi við rannsóknarfyrirtæki, háskóla og samkeppnissjóði sem eru á fullu að leysa þær áskoranir sem greinin stendur frammi fyrir. Undirritaður tekur þátt í verkefni með norskum og íslenskum fyrirtækjum til að bæta heilsu eldislaxa. Í öllu eldi þarf að huga að velferð dýra, annars gengur það ekki upp. Hvað laxalús varðar er þróunin ör og lausnir munu finnast í nánustu framtíð, sama á við er varðar sleppingar. Handan við hornið eru lausnir á kynþroska laxfiska og geldfiskur mun koma inn á næstu árum. Að 40.000 einstaklingar skrifi undir óskir um að banna sjókvíaeldi lýsir mikilli fáfræði og hroka gagnvart einstaklingum, fyrirtækjum og samfélögum. Umhugsunarlaust að standa gegn umhverfisvænni matvælaframleiðslu og verðmætasköpun í íslensku samfélagi. Verðmætasköpun og útflutningur sem er m.a. undirstaða velferðarkerfisins, en skilningsleysi á því segir kannski að allur þessi hópur þurfi ekkert á því að halda? Gunnar Þórðarson, MSc í alþjóðaviðskiptum

Athugasemdir

[Dominus Sanctus., 12.6.2024 kl. 09:26]

Þetta er ágætis skilgreining hjá þér.

Sjókvíaeldinu geta t.d. fylgt þeir kostir að það eru minni líkur á að eldsumbrot og jarðhræringar gætu skaðað sjókvíaeldið heldur en t.d. strandeldið/kerjaeldið sem að er að finna á suðurnesjunum.

[Dominus Sanctus., 12.6.2024 kl. 22:21]

Hérna getum við séð KOSTI  þess að vera með SJÓKVÍAR þar sem að fiskurinn er alltaf umlukinn súrefnisrkíkum sjó.

Eldisker á landi geta brotnað í jarðskjálftum

og allskyns rafmagns og vatnsleiðslur farið í sundur  í jarðhræringum: 

https://www.mbl.is/frettir/burdargrein/2023/11/14/sprungin_eldisker_og_rafmagnsleysi/