Kafli 7 - Frá rauðu ljósi í Milanó

Hér er rétt að grípa inní frásögnina til að segja frá ferðalagi Hjalta og Jóns frá þeirri stundu að við Stína týndum þeim á rauðu ljósi í Mílanó, þar til við hittumst daginn eftir skæruliðaárásina á Kibbutz Shamir.

Venjulega voru þeir eins og hjón eftir tuttugu ár í hnappeldunni þar sem þeir hlógu, grétu og rifust allan daginn.  Sögurnar hér á eftir eru eins og ég man frá þeim sagt og ekki tekin ábyrð á sagnfræðilegum staðreyndum þeirra.

Eftir að hafa ekið út fyrir borgarmörk Mílanó var farið að svipast eftir ódýrri gistingu og þegar stoppað var á bensínstöð til að fylla á tankinn fór tungumálamaðurinn Jón á stúfana til að ræða við heimamenn.  Jón var altalandi á mörg tungumál.  Talaði Íslensku og vestfinku reiðbrennandi og að eigin áliti nokkrar aðrar mállýskur nokkuð vel.  Ítalskan lá vel fyrir honum og meðan bensínið bunaði á tankinn hafði hann náð tali af einum og túlkaði jafnóðum fyrir Hjalta sem beið inn í bílnum.  Jón var á þessum árum með sítt hrokkið hár, hávaxinn og grannur.  Að sjálfsögðu tók hann ekkert eftir augnatillitinu sem heimamaðurinn gaf þessum unga myndarlega víking en kallaði til Dadda að í þessi indæli suðulandabúi væri að bjóða sér mjög ódýra gistingu.  Aðeins 50.000 lírur á nóttina.  Síðan kallaði hann til félaga síns að hann gæti fengið að sofa þarna líka.  Eftir fjörugar samræður með handapati og Ítölskum orðarforða kallaði Jón að boðið væri ekki upp á kostnað heldur væri Ítalinn tilbúinn til að greiða þeim fyrir gistinguna um 50.000 lírur.  Hjalti hló vel á kostnað vinarins þegar hann skilaði sér, rauður á vanga, inn í bílinn og hafði skilið tilboðið frá Ítalanum.

Jón átti eftir að ná sér niður á honum seinna og þegar þeir óku yfir fjallendi Svartfjallalands eggjaði hann Hjalta til að aka hraðar og taldi hann lélegan bílstjóra sem hvorki gæti né þyrði að aka eins og karlmanni sæmdi.  Hjalti ók ferðin undir áhrínisorðum Nonna þar til að hann missti stjórn á bílnum sem að lokum þeyttist út fyrir veg, snérist í hálfhring og endaði með afturhlutann inn í moldarbarði.  Hjalti var alveg brjálaður út í Nonna og hótaði honum barsmíðum og limlestingum og kenndi honum um ófarirnar.  Við áreksturinn við Júgóslavíska jörð hafði púströrið hinsvegar fyllst af mold og vélin við það að drepa á sér.  Hjalti náði þó að aka bílnum nokkra metra frá barðinu og hélt vélinni gangandi með því að pumpa bensíngjöfina.  Öskur illur sagði hann við Nonna að taka við að pumpa á meðan hann færi út til að hreinsa púströrið.  Jón hlýddi enda vissi hann vel að hann hafði farið yfir strikið með stríðninni.  Hjalti náði í grein og krukkað síðan upp í rörið en Bensinn var alveg við það að drepa á sér.  Allt í einu hvað við sprenging þegar vélin hreinsaði pústið og allt sprakk framan í Dadda,  sem skilaði sér aftur í bílinn, verulega brugðið eftir sprenginguna.  Þegar Jóni varð litið framan í hann, kolsvartan og það eina sem sást í andlitið voru augnhvíturnar, gjörsamlega sprakk hann úr hlátri.  Hann átti fótum sínum fjör að launa að komast undan Dadda sem hljóp á eftir honum um engjar Svartfjallalands til að ná hefndum.

Eins og við Stína seldu þeir bílinn í Aþenu og tóku sér far með skemmtiferðarskipinu Appoloniu til Haifa í Ísrael, eins og áður hefur komið fram.