Kafli 3 - Á kibbutz undir Gólanhæðum

Á samyrkjubúinu Shamir

Rútuferðin norður eftir Ísrael var ævintýri út af fyrir sig.  Hávaðinn, rykið, hristingurinn og helreið eftir mjóum og oft glæfralegum vegum var rosalegt.  Um borð í rútunni vor menn og málleysingjar.  Arabar, Betúar, Gyðingar, Íslendingar ásamt hundum og hænsnfuglum.  Ferðin tók um tíu tíma og komið undir kvöld þegar áfangastað var náð þann 12. Júní 1974.

Við fengum strax vinnu og eins og venja er á maður fyrsta daginn frí.  Við fengum kofa til að sofa í og ákveðið að byrja nýjan dag í sundlaug samyrkjubúsins, sem er glæsileg 25 m keppnislaug.  Það lá því vel á okkur þegar við gengum áleiðis í sundið í morgunsárið.  Á leiðinni er gengið fram hjá mötuneyti staðarins og allt í einu gerði hungrið vart við sig.  Ég stakk upp á að breyta planinu og byrja í morgumat og fara síðan í sund.  Stína er þannig að hún vill halda sig við áætlanir og þolir illa að hringla með hlutina.  Hún vildi því ekki breyta og halda sig við að byrja í lauginni.  Við þrefum um þetta á vegamótunum og sennilega hafa þrjár konur gengið fram hjá okkur á meðan á þessu stóð.

Skæruliðaárás

En ég hafði betur og við fórum í morgunmat.  Matsalur samyrkjubúsins er stór og tekur á annað hundrað manns í sæti og var þétt skipaður þegar við komum.  Við voru rétt sest þegar við heyrðum mikil öskur og kallað var ,, meghablím, meghablím".  Allt í einu sjáum við að karlmennirnir hlaupa út og mikil skelfing hafði gripið um sig.  Ég spurði fólkið á næsta borði hvað væri um að vera og heyrðist þau segja að ferðamenn væru komnir „ tourists" á Kibbutzinn.  Allt í einu voru allir komnir undir borð og það rann upp fyrir okkur að þetta væru ekki tourists heldur terrorists.  

Það er erfitt að muna atburðarás þrjátíu ár aftur í tímann en við eigum blaðaúrklippur úr Jerusalem Post frá atburðunum.  En eins og við munum þetta þá heyrðust sprengingar og skothríð fyrir utan.  Einhverjar konur tóku völdin í mötuneytinu og hlaupið var með allan hópinn út bakdyramegin og niður í sprengjubyrgi þarna rétt hjá.  Allir voru komnir með alvæpni þegar þetta var og ég man skothríðina sem drundi við meðan við hlupum hálfbogin í byrgið.

Við sátum lengi þarna niðri og við hliðina á mér var Nýsjálendingur sem hét Jonathan.  Eftir u.þ.b. klukkutíma var komið til að sækja hann.  Ég gleymi aldrei skelfingunni sem lýsti sér úr svip hans þegar hann elti hermanninn út.  Kærastan hans hafði fallið fyrir byssukúlu hermdarverkamans.

Þær þrjár konur sem ég minntist á hér að framan, kærasta Jonathans var ein af þeim, hafa að öllum líkindum gengið fram hjá okkur Stínu meðan við þráttuðum um skipulag morgunsins.  Þær unnu í býflugnabúinu sem lá við hliðina á sundlauginni og voru á leið þangað úr morgumat.  Það eru allar líkur á því að við Stína hefðum gengið nokkrum skrefum á undan þeim ef við hefðum haldið óbreyttri áætlun.  Það þarf ekki að spyrja að leikslokum ef úr því hefði orðið.

Skæruliðarnir voru fimm og komu fyrst inn á búið við barnaskólann.  Þar hittu þeir fyrir sex ára gutta sem þeir spurðu hvar leikskólinn og mötuneytið væru.  Hugmyndin virðist hafa veið að taka börnin í gíslingu og skjóta með sprengjuvörpu inn í matsalinn meðan hann var fullur af fólki í morgunverð.  Stráksi lék á þá og náði að hlaupa undan þeim og gat látið vita.  Það voru hrópin sem við heyrðum í matsalnum.  Þeir gengu síðan sem leið lá framhjá býflugnabúinu þar sem þeir hittu konurnar þrjár og skutu þær til bana.  Skömmu seinna voru fyrstu Ísraelarnir komnir á vetfang með vélbyssur og tóku á móti þeim.  Einn skæruliðinn sprengdi sig í loft undir jeppa sem stóð við býflugnabúið og annar inn í því.  Hinir þrír voru drepnir með byssukúlum.  Hinir voru feldir með byssukúlum og fyrrverandi stríðshetja Ísraela gekk þar fremstur í flokki.  Hann hafði farið fyrir herdeild í Yom Kibbur stríðinu þegar Mount Hebron var tekið.  Eiginkona hans var ein af konunum þremur sem myrtar voru í árásinni.