Kafli 4 - Captain Thordarson

Lagt af stað

Við vorum færir í flestan sjó þegar siglingin hófst vestur Ermasundið.  Sjókort fyrir næstu 100 mílurnar voru keypt í London og svo var bara að koma við næstu Bókaverslun Jónasar Tómassonar og kaupa fleiri fyrir næstu áfanga.  Sumarið 1976 er í minnum haft í Bretlandi fyrir einstaka veðurblíðu og þó það hafi ekki verið vitað fyrirfram, mótar það frásögnina sem á eftir kemur.  Það var reyndar logn stóran hluta af tímanum og því reyndi ekki mikið á nýfengna reynslu og þekkingu á meðhöndlun segla, en mótorbáta þekktum við eins og handabakið á okkur.

 

Við vorum að á keyrslu mílu undan landi þegar systurskip okkar birtist við hliðina á okkur.  Blár Westerly bátur, ketch eins og okkar sem þýðir að báturinn hefur tvö möstur og heldur minna stórsegl í staðinn.  Það var stafa logn og ferð bátanna sóttist jafnt undir Volvo vélunum og allt í einu fara skipverjar að veifa okkur og benda á masturstoppinn hjá okkur.  Þeir vildu spjalla við okkur og bentu á VHS loftnetið fyrir talstöðina.  Við létum Bárð taka við stýrinu og fórum niður í kortaklefann til að finna út úr talstöðinni.  Hvaða ansans rás ætli þeir vilji spjalla á?  16 eða 25?  Við vorum í djúpum samræðum um þessi tæknilegu mál þegar við heyrðum neyðaróp að ofan.  Við stukkum upp í kokkpit þar sem undarleg sjón blasti við.  Bárður hafði stýrt Bonny inn í miðjan samferðabátinn og þrír úr áhöfninni héldu um rekkverkið á okkar bát til að koma í veg fyrir árekstur.  Við fleygðum unglingnum frá stýrinu og sveigðum frá þar til fjarlægðin var orðin rúmir tvö hundruð metrar.  Eftir nokkur vel valin högg frá stóra bróður var Bárður aftur settur undir stýri og sagt að halda sig frá bátnum meðan við héldum á að ná talstöðvarsambandi niður í kortaklefa. 

Við vorum varla sestir yfir talstöðina þegar ógurleg öskur glumdu við ofanþilja.  Þegar upp var komið blasti sama sjónin við.  Bárður hafði stýrt inn í miðja skútuna og áhöfn hennar hékk öll á rekverkinu okkar framan á Bonny til að koma í veg fyrir árekstur.  Þegar við höfðum sveigt frá þeim aftur gerðu þeir okkur  alveg ljóst að enginn áhugi væri fyrir frekari samskiptum.  Þeir reyndar sigldu lengi í suður þar til bátur þeirra var orðin lítill depill á haffletinum áður en stefnan var aftur tekin í vestur.

En nú nálguðumst við hafnarbæinn þar sem næstu sjókort yrðu keypt í Bókhlöðu staðarins.  Bærinn var reyndar aðeins vestan við síðasta sjókort en okkur yrði nú ekki skotaskuld úr því að sigla nokkrar mílur út úr kortinu.  Þegar nær dró kom í ljós að bærinn var sveitaþorp í um tvær mílur frá ströndinni.  Engin höfn var þarna og sjálfsagt einhverjar jarðfræðilegar ástæður fyrir því.  Við urðum því að sigla áfram í austur utan sjókorta, en lánið á mér sem skipstjóra var að hafa vegarkort af öllum Bretlandseyjum.

Stefnan var semsagt tekin út á vegakorti og einhverja hluta vegna eru engar upplýsingar um vita og aðrar nauðsynlega hluti til siglinga á vegakortum.  Við urðum því að halda okkur langt frá landi og stýra í austur þar til við fyndum hafnarborg.  Ég mun aldrei gleyma svipnum á vini mínu Jóni þegar hann horfði á mig munda asimot hringinn á vegakortinu, með sambland af skelfingu og hneykslan í svipnum.

Í St. Ives

Við fórum þannig alla leið fyrir Lands End við Cornwall að bæ sem heitir St. Ives við suð-austur horn Bretlands og tilheyrir Wales.  þetta var notalegur hafnarbær en höfnin var að vísu á þurru landi þegar okkur bar að.  Við vörpuðum því akkerum út af hafnarmynninu og biðum tækifæris til að komast í land til að kaupa sjókort.  Við vorum nefnilega ekki með neinn almennilegan léttabát, en vorum með mígleka útblásna plasttuðru sem varla flaut með tvo menn.  Það varð úr að Bárður yrði eftir um borð og gætti skútunnar á meðan við Nonni færum að kaupa kortin.  Jón ákvað að synda en ég myndi róa tuðrunni í land.

 Við vorum rétt lagðir af stað þegar Nonni öskrar upp að það sé hákarl í sjónum og syndir síðan á fingurgómunum og táberginu að tuðrunni og nærri velti henni við að troða sér um borð.  Stór fiskur hafði synt að Jóni og hnibbað í hann í síðuna sem gerði hann dauð-skelkaðan.  Við nánari athugun reyndist skepnan vera höfrungur og mikill ærslagangur og leikur í honum.  Hann djöflaðist í okkur alla leið í land og vorum við heldur betur ánægðir að ná fjöruborðinu og hafa fast land undir fótum.  En við hugsuðum með kvíða fyrir ferðinni til baka um borð í Bonný.

Í St. Ives voru engin sjókort seld og okkur bent á að taka lestina til Falmouth, sem er hafnarbær í rúmlega klukkutíma fjarlægð.  Það var ekki annað að gera og þegar við komum til baka til St. Ives var ákveðið að fá sér einn bjór á kránni áður en haldið yrði um borð í Bonny.  Það fyrsta sem blasti við á púbbnum var messaguttinn okkar sitjandi hnípinn yfir ölkrús sem virtist vera stærri en hann sjálfur.  Þrátt fyrir loforðin hafði hann brotið gegn fyrirmælum og ákveðið að synda í land.  Hann var skelfingin uppmáluð þegar hann sagði okkur frá þeirri sundferð.  Eftir nokkur sundtök hafði eitthvað skrímsli byrjað að ýta við honum og hann bókstaflega flogið í land.  Eftir þessa lífsreynslu virtist hann algerlega ónæmur fyrir ótta við okkur Jón eða hvað við gætum hugsanlega gert við hann.  Lífsreynsla hans síðustu klukkutímana var allt sem skipti hann máli.  Hann var orðin vel ölmóður eftir setuna á kránni, og hótanir okkar um að senda hann heim hrein af honum eins og vatn af gæs.