Kafli 6 - Maðurinn með ljáinn

En lífið var ekki bara glens og gaman því við þurftum að skila vinnu á samyrkjubúinu.  Stína og Nonni fóru á bómullarakurinn, sem var svona aðallinn hjá sjálfboðaliðinum.  Við Daddi bróðir vorum settir í perurnar og grape-aldin deildina.  Fyrsta morguninn vorum við settir í að gera við perukassa, sem voru u.þ.b. einn og hálfur metri á kant, og notast við stálþráð og strekkjara við verkið.  Við kunnum nú vel til verka í þessu þar sem báðir höfðum unnið í frystihúsi við að pakka Rússafisk sem sömu græjurnar voru notaðar við á gamla daga.  Staflinn af biluðum kössum var ógurlegur, heilt fjall sem skyggði á morgunsólina og verkstjórinn sagði okkur að byrja en við yrðum sóttir í hádegismat.

Við bræðurnir vorum í góðu stuði og létum hendur standa fram úr ermum.  Verkið gekk vel og á hádegi höfðum við fært til fjallið og lítil hóll eftir með biluðum kössum.  Þegar verkstjórinn kom misskildi hann ástandið í fyrstu og hélt að við hefðum lagað litlu hrúguna en sú stóra væri óhreyfð.  Við nutum mikillar virðingar eftir þetta enda ekki reiknað með miklum afköstum hjá sjálfboðaliðum í vinnu á örkunum.

Okkur var trúað fyrir ýmsum verkum og einn morgun var okkur ekið langt út á akur og látnir fá orf og ljá til að snyrta í kringum mandarínutré.  Við fengum smá fyrirlestur áður en við vorum skildir eftir og sagt að ef við heyrðum skothríð þá væri eitthvað alvarlegt að gerast og við skyldum fela okkur og láta lítið á okkur bera þar til við yrðum sóttir.  Ástandið var mjög viðkvæmt eftir skæruliðaárásina og mikill viðbúnaður og ótti heimamanna. Allt gekk vel fram eftir morgni og við Hjalti alvanir með ljáinn, aldir upp í heyskap hjá Kitta Gauj á Hlíð, sem var bóndabær fyrir ofan Vinaminni.

Allt í einu heyrum við ákafa skothríð sem virtist vera nálægt okkur.  Við hlupum til og hentum frá okkur ljánum og skriðum inn í rör sem lá undir veginn.  Enn heyrðum við skothríðina mjög nálægt og við vorum orðnir býsna smeykir.  Einhvern vegin virtumst við augljós skotmörk þarna inn í rörinu og því ákveðið að skríða út aftur og reyna að komast heima á búgarðinn.  Við tókum ljáina með sem vopn og læddumst síðan í skjóli við mandarínutrjánna og enn glumdi vélbyssuskorhíðin við. 

Allt í einu stekkur maður fram fyrir framan okkur með vélbyssu í hendinni og þá tóku við ósjálfráð viðbrögð hjá mér.  Ég mundaði ljáinn og átti eftir tommu í hálsinn á honum þegar ég þekkti hann og gat hindrað aftöku hans.  Ég veit ekki hver var hræddari ég eða kibbutz maðurinn sem virtist skilja hversu nálægt hann var því að fara á vit forfeðrana.

Þeir voru tveir, fyrrverandi hermenn eins og allir aðrir Ísraelsmenn, sem voru að æfa sig með vélbyssur að skjóta á mark.  Tillitleysið var algjört í ljósi þess sem sagt hafði verið við okkur Dadda fyrr um morguninn, en fátt kom okkur á óvart í viðskiptum við heimamenn hvað það varðaði þetta sumarið.  Við vorum reyndar beðnir formlega afsökunar á þessu atviki en mér verður oft hugsað til mannsins með ljáinn og hversu nálægt hann var því að standa undir þjóðsögunni á skógarakri undir Gólanhæðum.