Kafli 6 - Færeyjar - Ísland

Glasgow

Framundan var Glasgow en ákveðið var að sigla alla leið upp Clyde ána og heimsækja höfuðborg Skotlands.  Stína og Bárður ætluðu í land og fara fljúgandi heim, en við bættust Steingrímur fisksali í Grímsbæ og Sigurður Ásgeirsson sem ætluðu að sigla með okkur Nonna og Grími yfir hafið heim til Íslands.

Við komum að minni árinnar að kvöldi til og þá reyndi vel á ungan skipstjóra að lesa úr öllu ljósblikkinu og beita siglingarreglum við að mæta skipum sem sigldu hjá á miklum hraða.  Síðan var haldið upp ána sem liggur í austur alla leið upp til Glasgow.  Í morgunsárið létum við Bárði eftir stýrið og tókum skýrt fram að halda sig fjarri vesturbakka fljótsins.  Siglingaleiðin, sem rækilega var merkt með baujum , var austanmegin en grynningar að vestan. Restin af áhöfninni  stóð í kringum borðið niður í káetu og Grímur búinn að leggja nokkrar sardínur á brauð þegar báturinn strandar með miklum látum.  Við þeyttumst allir fram í stefni en Grímur hélt enn á brauðsneiðinni með síldinni þrátt fyrir þvöguna frammí lúkar.  Einhverra hluta vegna hafði Bárður stýrimaður sveigt í vestur og farið beint upp á sandrif.  Sem betur fór tókst okkur að ná bátum á flot og halda ferðinni áfram.

Það var margt brallað í Glasgowborg og ferðin heim var vandlega skipulögð.  Við Grímur höfðum legið yfir langbylgjustöðinni sem var biluðu.  Við vinirnir sátum heilan dag yfir stöðinni og  Grímur reif hana  í sundur, stykki fyrir stykki.  Í upphafi hafði ég rekist á lausan þráð á hátalaranum en Gimmi var nú ekkert að hlusta á hvað ég hefði fram að færa í viðgerðinni.  Hann var reyndar mjög utanvið sig að eðlisfari og sökkti sér af ákafa niður í verkefnin hverju sinni og tók þá lítið eftir því sem gerðist í kringum hann. 

Ein góð saga er til af Grími þegar hann hafði keypt sér undurhlýjar Hagkaupsnærbuxur, með síðum skálmum og þykkar eins og nautshúð.  Einn morgun á köldum vetrardegi þegar norðan garrinn gnauðaði úti fyrir og skafrenningurinn minnti á norðlæga breiddargráðu Ísafjarðar. Grímur hafði sofið í nýju nærbuxunum og Jóhanna kona hans vakti hann með morgunmat, áður en haldið var út i Hnífsdal,  í radarinn til að leiðbeina flugvélinni að sunnan flugið inn Djúpið.  Minn maður var tilbúinn til að takast á við kuldann fyrir utan og klæddi sig í hasti.  Á leiðinni út reyndi Jóhanna að benda honum á að hann hefði gleymt að fara í buxur, og hann væri á nærbuxunum.  Búinn að klæða sig í peysu, úlpu og hafði troðið á sig hlýrri Rússahúfunni braust hann út í kuldann og klofaði skaflana út  í Willis jeppann.  Eftir að bíllinn hafði tekið við sér og farið gang varð honum litið niður á fætur sér uppgötvar að hann er á nærbuxunum.  Ekki þorði hann inn aftur heldur lá á flautunni þar til Jóhanna kom hlaupandi út með buxur á hann, sem hann baksaði við að troða sér í undir stýri á jeppanum.  Ekki kom til greina að láta nágrannana sjá sig hlaupa inn á nærbuxunum.

En talstöðin í Bonny fór í frumeindir og lá eins og hrúga á borðinu, vírar, lampar, skrúfur, þéttar og hvað þetta heitir nú allt saman.  Allt í einu rekur hann upp óp þegar hann sér bilunina í stöðinni.  Það var laus vír í hátalaranum og lítið mál að laga það með lóðbolta.  Síðan raðaði hann stöðinni saman sem reyndist okkur vel við samskipti og staðsetningar á leiðinni heim.

Sigld yfir Altansála

Við vorum því fimm félagar sem lögðum af stað siglandi heim, undirritaður, Nonni, Grímur, Steingrímur og Siggi Ásgeirs.  Þegar við komum norður undir Hebrites eyjar skall á okkur þrumuveður.  Eldingarnar voru ógurlegar og ein þeirra fór í formastrið með þeim afleiðingum að VHS talstöðin brann yfir.  Við höfðum gömlu góðu langbylgjustöðina með okkur sem duga myndi til samskipta við umheiminn.  Við komum við í Stornoway til að taka toll fyrir heimkomuna enda um tollfrjáls kjör að ræða.  Stefnan var síðan sett á Færeyjar en ákveðið var að hafa viðkomu þar í tvo til þjá daga.

Ferðin til eyjanna var viðburðarsnauð en með ágætum byr og birtust þær okkur að morgni til á heiðskýrum degi  í júlí.  Stefnan var hárrétt og vel tókst til að lesa Consulinn til staðsetningar.  Við héldum leiðarreikning sem tókst ágætlega en hluti hans er að gera áætlanir um strauma, rek og önnur frávik sem áhrif geta haft á tekna stefnu.

Við áttum góða daga Færeyjum en við þurftum eðlilega að láta innsigla tollinn okkar sem ætlaður var fyrir heimkomuna til Íslands.  Við héldum þó einhverju til að halda uppi andanum þessa daga í Þórshöfn og væsti ekki um okkur í faðmi frænda okkar Færeyinga.  Við hliðina á okkur lá hin Íslenska skútan sem þá var til, Sirrý úr Hafnarfirði, en eigendur hennar voru á leið til Skandinavíu.  Vel fór á með skipshöfnunum tveimur og oft glatt á hjalla um borð í bátunum á kvöldin.

Mér er einnig minnistætt að við hittum færeyska sjómenn sem voru á leið á Íslandsmið á kútter til veiða á handfæri.  1976 voru menn að fara í nokkurra vikna róður yfir Atlantshafið til að draga björg í bú.  Þeir ætluðu til veiða í lok júlí og reiknuðu með að koma heim aftur fyrir október lok.  Töldu tekjumögulega nokkuð góða enda færi lítill kostnaður í olíu, þar sem seglin voru notuð til hins ýtrasta.

Það kólnaði með hverjum deginum sem siglt var áleiðis í norður til Íslands.  Stefnan var sett á Borgarfjörð eystri og ákveðið að sigla norður fyrir Ísland til Ísafjarðar.  Besta veður var þó allan tímann og ágætur byr.  Það var óskaplega gaman að sjá Ísland birtast einn morguninn með bláma yfir austfirskum fjöllum.  Við renndum inn í höfnina á Breiðdalsvík til að taka vatn og vistir.

Grímur átti forláta Skota bifreið sem dugði honum vel í nokkur ár.  Oft var kalt að fara út í bílinn á vetrarmorgnum þegar norðan nepjan nagaði menn inn að beini.  Grímur ákvað á fá sér rafmangshitara í Skotann, sem stungin var í samband inni og hélt vélinni heitri alla nóttina.  Það var því notalegt að koma út í bílinn og kveikja á miðstöðinni sem umsvifalaust blés heitu lofti um allan Skotann og hélan hvarf af framrúðunni eins og dögg fyrir sól.  Þetta var nú aldeilis notalegt og Grímur startaði bílnum sem flaug í gang, enda vélin um 80°C.  Síðan ók hann af stað sem leið lá út í Hnífsdal til að taka Fokkerinn niður með radarnum.  Í eftirdragi var rafmangskapallinn og dósin sem hann hafði dregið út í gegnum gluggann á Engjaveg 32.  Hitarinn var aldrei notaður meira.