Kafli 2 - England

Í London

Okkar fyrsta verk þegar komið var í stórborgina London, var að sýna unglingnum hvernig heimsborgarar höguðu  sér í öngstrætum næturlífsins og notuðu yfirvegun og fagmennsku í viðskiptum við breyskleika mansins.  Um þennan kafla ferðarinnar, og hvernig við vinirnir stóðum undir væntingum Jóhönnu að betrumbæta Bárð, er ekki margt að segja.  Ég held að leiðarljós okkar hafi verið álíka gott og hlusta á páfann halda fyrirlestur um ágæti getnaðarvarna.  Þekkingin og reynslan hafi verið með þeim hætti að við réðum alls ekki við hlutverkið.  Seint um kvöldið týndum við Jóni en við Bárður komum upp á hótel undir morgun.  Við sátum á hótelherberginu og spjölluðum saman áhyggjufullir vegna stóra bróður sem ekki skilaði sér heim úr sollinum.  Við bjuggum á níundu hæð á hótelinu og gardínurnar blöktu í hlýjum andvara næturinnar sem lék inn um opna svalahurðina.  Allt í einu heyrðum við þrusk fyrir utan svalirnar og var okkur heldur betur brugðið.  Við vorum háttaðir og ég greip til vasahnífsins og opnaði hann undir sænginni.  Sagði síðan Bárði að fara og kíkja út og athuga hvað þetta gæti verið.  Ég gleymi aldrei þeirri sjón þegar Bárður, horaður og væskilslegur, fór nötrandi og skjálfandi að svalahurðinni í boxernærbuxum einum fata.  Eftir Súgandafjarðardeiluna hlýddi hann okkur Jóni í einu og öllu, og einnig vorum við hans eina traust í viðsjálum heimi útlandanna.  Við höfðum svona ægivald yfir stráknum þessa dagana, eða því trúðum við.  Hnén skulfu undir honum og ég hugsaði með mér að ef einhver brjálæðingur réðist inn myndi ég fá tækifæri til að skjótast út meðan Bárður yrði meðhöndlaður.

Allt í einu sveiflar stóri bróðir sér yfir svalahandriðið.  Hann hafði klifrað upp níu hæðir eftir þakrennunni.  Mikið óskaplega hefði hún móðir hans verið stolt af honum á þessari stundu ef hún hefði orðið vitni af hetjuskapnum.  Sérstaklega ef haft er í huga nýleg ábyrgð hans á uppeldi yngri bróður síns og sú fyrirmynd sem hann átti að vera honum í öllu orði og æði.

Næst var að kíkja á "púbbinn" og ekkert til fyrirstöðu að taka Bárð með þangað, þar sem hann var orðin 16 ára.   Við treystum engum fyrir peningatöskunni þannig að við tókum hana með okkur hvert sem farið var.  Það er gaman að sitja á enskum pub og drekka volgan lagerbjór með litlu sem engu gasi.  Flatur og bragðdaufur en skemmtilegt að láta tímann líða og renna hverjum pæntaranum eftir annan niður þurrar kverkarnar.  Fyrir rest stígur þetta manni til höfuðs en Bretar höfðu vit á því á þessum tíma að loka yfir miðjan daginn til að hafa vit fyrir mönnum.  Við vorum í góðu skapi þegar við komum upp á hótel eftir skemmtilegan tíma og góðan árangur við uppeldi Bárðar. 

Allt í einu mundum við eftir peningatöskunni sem einhverra hluta vegna hafði ekki ferðast með okkur til baka heim á hótel.  Okkur sortnaði fyrir augum í angist og sáum drauma marga ára renna út í sandinn.  Hvað áttum við að segja við Hjalta?  Að við hefðum týnt peningunum á enskri krá?  Tárin þrýstust fram í augnahvarmana og blóðbragð kom í munninn.

Við máttum varla mæla meðan brunað var til baka og fyrst að reyna að finna réttu kránna og síðan peningana okkar.  Við fundum rétta staðinn og við okkur blasti merkileg sjón á miðri götunni utan við ölstofuna.  Hermaður í heljarinnar múnderingu stóð á miðri götunni með haglabyssu sem hann miðaði á skjalatöskuna okkar.   Fjöldi áhorfanda voru þarna en áttu allir sameiginlegt að vera minnst 100 metra í burtu frá töskunni.  Ég kallaði á manninn að hætta þessu því við ættum þessa tösku.  Hann leit á okkur og benti mér svo að koma til sín alvarlegur í bragði.  Ég gekk til hans og útskýrði málið með titrandi röddu, að við hefðum gleymt töskunni á kránni fyrr um daginn.  Hann skipaði mér að opna töskuna og ég fálmaði í talnalæsinguna og svipti svo lokinu upp.  Við okkur blasti full taska af hinum ýmsu tegundum af peningaseðlum þannig að minnti á bíómynd um mafíuna.  Allt í einu fór hermaðurinn að skellihlæja og benti okkur á að taka töskuna og hypja okkur í burtu.

Seinna tókum við eftir því að á öllum krám í London, og þó víðar væri leitað, voru viðvörunarspjöld þar sem gestir voru hvattir til að láta vita ef einhver skildi eftir tösku eða pakka.  Á þessum tíma voru IRA að sprengja eldsprengjur í enskum ölhúsum og hræðslan Breta við hryðjuverk var mikil.  Það var semsagt IRA sem bjargaði draumi okkar um skútuævintýri að þessu sinni.

Skútan keypt.

Við byrjuðum að hringja í bátasölur og duttum loks niður á aðila sem hafði rétta bátinn á verði sem var viðráðanlegt.  Hann bauðst til að skutla okkur til Chishester, sem  er hafnarbær á suður strönd Englands, til að skoða bát sem hann hafði í sölu. 

Þegar svona heimborgarar leita að bát dugar ekkert minna en eigandinn sjálfur sýni þeim hvað erí boði.  Hann var virðulegur enskur séntilmaður í teinóttum fötum og sótti okkur á Bentley snemma laugardagsmorguns.  Við ókum út úr borginni og fljótlega tóku við ensk sveitahéröð með grænum engjum og hæðum með búfénaði á beit.  Þetta var notalegt ferðalag í einstöku umhverfi og flottum bíl og bátasölumaðurinn ræddi við okkur á sinni virðulegu Oxford ensku.

En það var þó eitt sem skyggði á ánægjuna.  Bárður hafði verið með vindverki og stóð í ferlegum viðrekstri sem var okkur lifandi að drepa.  Við höfðum hótað honum að skilja hann eftir í London þar sem hann væri ekki í húsum hæfur.  En hann sór og sárt við lagði að hann myndi ekki bregðast okkur ef hann fengi að koma með.  Hann skyldi sko bara halda í sér.

Það var bjartur og fagur sólardagur og gestgjafi okkar hafði gluggann á bílnum opinn og vindurinn lék við andlit okkar of feykti hárlubbunum á okkur til og frá.  Allt í einu byrjar Bárður að freta.  Hrikaleg lyktin fyllti bílinn en bílstjórinn misskildi aðstæður.  Hann bölvaði þessari sveitalykt og skrúfaði upp gluggann til að verjast henni.  Jón hafði rekið hnefann undir bringuspjarirnar á Bárði sem lagaði ekkert ástandið.  Augun ætluðu út úr Bárði, blá og stór, sakleysisleg og varnarleysið algjört. Það tók manninn í teinóttu fötunum langan tíma að skilja uppruna lyktarinnar og þá staðreynd að hún tengdist á engan hátt enskum landbúnaði.  Við Nonni höfum aldrei verið eins vandræðalegir en sá teinótti treysti sér ekki til að taka okkur til baka  eftir skoðun á bátnum.  Það gerði svo sem lítið til því við höfðum tekið með allar okkur föggur og vorum komnir á rétta staðinn til að kaupa bát.  Við fengum okkur því hótelherbergi í Chichester og kvöddum þann teinótta.

Athugasemdir

[Ívar Pálsson, 15.10.2007 kl. 15:40]

Þið eruð óborganlegir!