Að safna í sarpinn

Síðsumar er skemmtilegur tími.  Dimmar nætur eftir ofurbirtu sumarsins og gróðurinn nær sínum hæðum og byrjar að fölna með ótrúlegum litbrigðum.  Sumarfríið að baki og vinnan og skólinn með alvöru lífsins taka við.  Einnig undirbúningur fyrir langan vetur norðurslóða.

Í Tunguskógi þarf að huga að eldiviðageymslunni og nægilegt magn sé þar í þurrkun fyrir næsta sumar til að kynda, sérstaklega þegar hausta tekur og lægðir æða frá Hvarfi suður með Íslandi með norðan næðing og kulda.  Tína þarf ber fyrir veturinn, safta krækiberin og frysta aðalbláberin.  Krækiberjasaftin eru lítillega sykruð og síðan fryst og notuð með morgunmatnum fram á næsta haust.  Slík saft bætir sjón og líkamlegt heilbrigði og viðheldur nauðsynlegri karlmannlegri orku. 

Bloggari gat ekki stillt sig um að setja þessa gríðarlegu vinnu í hagfræðilegt samhengi.  Það tók fimm manntíma að tína krækiberin, og aðra fimm að safta, sykra og setja á flöskur.  Smávægilegur kostnaður var í kaupum á hráefnum en umbúðirnar eru notaðar kókflöskur.  Bíltúrinn úr Tunguskógi að Vinaminni, þar sem berin voru tínd, tók um fimm mínútur.  Með því að reikna manntímann á tvö þúsund krónur reyndist heildarkostnaður við 25 lítra vera um tuttugu og fimm þúsund krónur, eða þúsund krónur á lítrinn.  Það hefði verið töluvert ódýrara að kaupa safann í Bónus.

Á hinn bóginn ef tímanum hefði verið eytt í ómennsku við að lesa moggann upp í sófa hefði tíminn kostað það sama.  Verðlagður á sama verði hefði slíkt kostað nærri það sama og berjatínslan.  Allt orkar þetta tvímælis enda getur hagfærðin verið kynlegur kvistur.

Bloggari er úrvinda eftir fríið við að safna í sarpinn fyrir komandi vetur.  En slík þreyta er ósköp notaleg.  Margir vinir hans ganga mun lengra í sjálfþurftarbúskap og eiga ferfætlinga á fjalli sem þarf að smala í haust, síðan slátra þeir þeim og þá tekur við mikil vinna við að ganga frá afurðunum.  Skafa vambir og gera slátur.  Hirða mörinn, þurrka, lagera og síðan hnoða til að nota fyrir soðninguna.  Hausar, pungar og lappir eru sviðnir og eistun súrsuð ásamt bringukollum og lundaböggum.  Hluti af kjötinu er reykt og þá þarf að gera rúgkökur og eiga í frysti með hangiketinu.  Síðan er farið á svartfugl, veiddur þorskur og skotin rjúpa og bætt við matarforðabú heimilisins.  Hér hefur kartöfluræktin ekki verið nefnd en margir vinir bloggara eru sjálfbærir hvað það varðar.  Sumir sulta síðan úr rabbbara og tína sveppi sem eru þurrkaðir eða frystir.  Hreindýr, og gæsir eru skotinn og bætt við í vetrarforðann. 

Enginn reiknar út kostnaðinn við þetta né verðleggur manntíma við alla þessa vinnu.  Enda er þetta að mestu gert í gamni sínu þó slík búmennska komi sér vel á erfiðum tímum.

span.jajahWrapper { font-size:1em; color:#B11196; text-decoration:underline; } a.jajahLink { color:#000000; text-decoration:none; } span.jajahInLink:hover { background-color:#B11196; }

Að kúga löggjafavaldið

Það er þyngra en tárum tekur að fylgjast með Icesave umræðunni á Alþingi þessa dagana.  Ríkisstjórnin berst um á hæla og hnakka að koma í gegn samningum sem getur kostað þjóðina fjárhagslegt sjálfstæði hennar.

Fyrir liggur að þegar þessi ríkisstjórn tók við ýtti hún fulltrúum Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks út úr samninganefndinni.  Það stóð sem sé aldrei til að ná breiðri samstöðu um málið. Fjármálaráðherra setur síðan tvo vini sína yfir nefndinnii, hvorugan með nægilega reynslu eða bakgrunn til að ráða við verkefnið.  Þannig var niðurstaðan dæmd til verða persónuleg, en honum láðist að hafa þingflokk sinn með í ráðum á sama tíma.  Þannig er niðurstaðan sú að frumvarp um ríkisábyrgð á samninginn er ekki stjórnarfrumvarp, heldur frumvarp Samfylkingar og persónulegt frumvarp fjármálaráðherra.  Fjölmiðlar taka silkihönskum á aðiljum sem þó eru að höndla stærsta hagsmunamál Íslandssögunnar, fyrr og síðar.  

Þingmönnum VG er vorkunn þar sem þeir þurfa að velja á milli ríkisstjórnarsamstarfs og hagsmuna þjóðarinnar.  Fjórir þeirra hafa verið í vafa um hvort sé mikilvægara.  Það ríður á sýna að hægt er að starfrækja vinstristjórn, en slíkt hefur aldrei tekist fyrr í sögu lýðveldisins.  

En um hvað snýst þetta allt saman?  Hér kemur lítil saga til að útskýra sýn bloggara á það sem er að gerast í málinu:

Húsbóndi á heimili ákveður án samráðs við eiginkonu að kaupa mjög dýra húseign og skrifar undir kaupsamning með fyrirvara um samþykki eiginkonunnar.  Hún sér hinsvegar í hendi sér að verðið er miklu hærra en þau geta staðið við og neitar undirskrift.  Hjónin byrja þá að karpa um málin og eiginmaðurinn reynir að setja fyrirvara um kaupin til að fá konuna til að skrifa undir.  Fyrirvara um að ef greiðslur af fasteigninni fara yfir x hlutfall af tekjum heimilisins þá þurfi þau ekki að borga.  Konan vill hreinlega athuga hvort kaupin hafi verið lögleg og heimtar að nýr samningur verði gerður en eiginmaðurinn er fastur í vitleysunni og berst um á hæla og hnakka að verja upphæðina sem hann bauð í upphafi.  Þannig fer öll hans orka i að gæta hagsmuna seljenda, á kostnað heimilisins.  Það er meira atriði að halda andlitinu en jafnvel fjárhagslegu sjálfstæði heimilisins.  Einnig liggur fyrir að þó hjónin geti komið sér saman um einhverja fyrirvara að seljandi mun varla taka mark á slíku, enda samningurinn frágengin í hans huga.

En áfram heldur vitleysan og ríkisstjórnin heldur á að þrýsta hagsmunum Hollendinga og Breta í gegnum þingið.  Hvergi má halla á þeirra hlut og reynt að setja fyrirvara sem séu þannig að þeir hafi ekkert að segja.  Ljóst er að samningurinn er undirritaður af ríkinu og þingið getur ekki fengið því breytt.  En þingið getur þó neitað að viðurkenna ríkisábyrgðina.  En allan tíman er ekki rætt við Hollendinga og Breta til að svegja þá að niðurstöðu þingsins.

En hvernig datt þessu fólki í hug að ganga frá slíkum risa samning á þess að tryggja stuðnings þingsins fyrir honum.  Allavega stjórnarmeirihlutans og hafa hann með í ráðum, þó auðvitað hefði verið betra að hafa eins breiða samstöðu og mögulegt var í slíku ögurmáli.  Ekki má gleyma því að fjármálaráðherra sagði 2. júní að ekkert væri að frétta af samningnum og ekkert lægi á.  5. júní var hann undirritataður og við það tækifæri sagði formaður nefndarinnar, Svavar Gestsson, að hann hefði viljað rumpa þessu af svo hann hefði það ekki hangandi yfir sér í sumarfríinu.  

Hvar eru ofbeldissinnarnir sem börðu potta og pönnur í þágu lýðræðis í vetur sem leið, nú þegar slíkt og þvílíkt er að gerast?  Hvar eru þeir sem töluðu um að framkvæmdavaldið væri að kúga löggjafavaldið?  Skyldi bóndinn á Bessastöðum undirrita þessi lög eftir að þingið hefur samþykkt það með naumum meirihluta?

Í faðmi fjalla blárra

Bloggari gekk í fóstbræðralag við vin sinn úr Bolungarvík, um að þeir myndu koma göngumóðir í Reykjafjörð á Ströndum á hverju ári meðan þeir stæðu uppréttir.  Eftir ánægjulega heimkomu og fundi með fjölskyldu og vinum í Tunguskógi um verslunarmannahelgina var ekki eftir neinu að bíða og klára það þetta árið ásamt eiginkonunum.  Örninn var pantaður á fimmtudagsmorgun með TF VIK enda veðurspá fyrir norðanverða Vestfirði með besta móti. 

Það er nauðsynlegt að koma göngumóður í Reykjarfjörð og láta þreytuna líða úr sér í heitri sundlauginni, heilsa uppá vini sína Ragnar og Lillu og njóta þessa óviðjafnalega staðar þar sem Drangajökull bókstaflega heldur manni í faðmi sér.  Kyrrðin og náttúrufegurðin er yfirþyrmandi og fyllir hverja taug af gleði og vellíðan.

Brottför átti að vera klukkan átta að morgni en leyfi hafði fengist til að hringja snemma í Reykjarfjörð og taka veðrið.  Það voru slæmar fréttir um að ekki sjáist milli húsa fyrir þoku og súldarfýlu, og það sem meira var að þetta veður hafði verið í heilar þrjár vikur.  Þegar komið var fram undir hádegi og veður óbreytt í Reykjarfirði sló hópurinn til og ákveðið að ganga á Sauratinda, sem er hæsta fjall í nágrenni Ísafjarðar, 850 metrar.

Veðrið var með besta móti vestan Djúps, skúraleiðingar en bjart á milli með glaða sólskini og góðri fjallasýn.  Það er gleðileg ganga upp á Sauratinda og eftir bratta hjalla uppaf Súðavík taka við þægilegir melar alla leið upp á toppinn.  Þar komu fóstbræður fyrir bók í póstkassa fyrir nokkrum árum við þriðja mann.  Útsýnið var gott af fjallinu, vel sáust varð- og loftskeytastöðin á Straumnesfjalli en herstöðin sjálf liggur niður í kvos austar á fjallinu.  Allt Djúpið blasti við og eins norður að Bolafjalli.  Fjallahringur Skutulsfjarðar með sín fell norðvestri, Kubbann í vestri og Engidal í suðvestri.  Frá Sauratindum sýnist Kofrinn ósköp lágur og lítilmótlegur, þó hann sperri sig séð frá þorpinu í Súðavík.  Það var hringt í Reykjafjörð frá tindinum en Lilla sá ekki upp að sundlaug.  Reykjarfjörður yrði afskráður að þessu sinni.

Það var ákveðið að grilla í Tunguskógi og skella sér í heita pottinn og skola af sér fjallasvitann.  En viti menn að rétt áður en til þess kom hrindi síminn og Ketill í Reykjafirði færði þær góðu fréttir að þokunni hefði létt og flugvöllurinn væri opinn.  Það var slökkt á grillinu, hringt í Örninn og ákveðið að skella sér í Reykjafjörð, enda hópurinn þegar göngumóður með þreytustrengjum og þennan líka frábæra áunna fjallasvita. 

Okkur var sagt að mæta á flugvöllinn um kvöldmat en við komuna þangað reyndist sprungið á stélhjóli vélarinnar og ekkert varadekk.  Ekki annað að gera en renna með dekkið á verkstæði og fá það bætt og síðan var tekið í loftið upp úr klukkan átta.  Hópurinn var lentur í Reykjarfirði um hálf níu og þar beið okkar heit sundlaug og vinalegar móttökur heimamanna.  Um kvöldið var snæðingur á tjaldstæðinu, hangiket úr Hattadal og jafningur frá Lillu, rennt niður með úrvals rauðvíni.  Eftir matinn var tekin önnur umferð í lauginni og síðan skriðu þreyttir fjallamenn/konur í tjöld sín til að safna kröftum fyrir næstu átök.

Það höfðu ekki allir í hópnum sigrað fjallið Geirólfsnúp sem heldur um Reykjarfjörð í suðri.  Tveir tindar eru á fjallinu og gengur annað þeirra undir nafninu Þorsteinsþúfa, en ekki verður farið frekar út í þá nafngift hér.  Bloggari skokkaði ásamt vini sínum þarna upp fyrir nokkrum árum ásamt ,,Captain Morgan" þar sem þeir upplifðu dagrenningu og hvernig fyrstu morgungeislar sólarinnar gæða heiminn litum og skerpa á ótrúlegri náttúrufegurð svæðisins.  En hér var lagt að stað að morgni en ekki miðnætti.

Ósinn í Reykjafirði var nokkuð fyrirferðarmikil þennan dag, enda búið að rigna heil ósköp vikurnar á undan og nú komin 17° hiti og sól.  Engir voru vaðskórnir þar sem slíkt var ekki talið nauðsynlegt fyrir afburða fjallagarpa.  En mikið andskoti var jökulfljótið kalt og steinarnir í botninum skárust upp í óvarðar kaldar og aumar iljar göngumanna.  En gangan á fjallið er létt og gleðirík og eftir stíg að fara mest alla leiðina.  Og áður en menn vissu af var toppnum á Geirólfsnúpi náð og rétt fyrir austan blasti Þorsteinsþúfa við hópnum.

Og þvílíkt útsýni en Strandir skörtuðu sínu fegursta þennan dag, með háskýjum og blárri birtu og ótrúlegri fjallasýn.  Í vestri blasti við jökullinn með Hrollaugsborg, Reyðarbungu, Hljóðabungu og Jökulbungu lengst í norðri.  Í suðri lágu Drangaskröð að fótum göngumanna og lengra í suðri teygði Reykjaneshyrnan sig upp fyrir fjallið vestan við þau.  Kaldbakshornið lengra í suðri ásamt fjallahryggjum austur stranda.  Í norðri blöstu Kálfatindar Hornbjargs við og glitti í Hælavíkurbjargið vestar.  Undir fótum okkar var Reykjarfjörður og lengra í norður Þaralátursfjörður, Furufjörður, Bolungarvík, Barðsvík og Smiðjuvík.  All kunnuglegar gönguslóðir göngumanna og rifjuðust upp skemmtilegar minningar úr gönguferðum Hallgríms Bláskógs.

Karlmennirnir ákváðu að hlaupa á Þorsteinsþúfu á meðan konurnar nutu veðurblíðunnar á Geirólfsnúp.  Síðan var gengið til baka og kuldinn í ósnum rifjaðist upp við vaðið norður yfir en allt slíkt hafði gleymst í algeymi göngunnar.  Í annað sinn á minna en sólarhring kom hópurinn göngumóður í Reykjafjörð þar sem sundlaugin beið til að láta þreytu og strengi líða úr sér.  Eftir grillið á tjaldstæðinu var rétt að fá sér göngutúr milli bæja, hitta heimamenn og eiga við þá notalegt spjall og njóta andrúms Reyðarfjarðar.  Staðurinn á sína sögu sem gaman er að rifja upp og velta fyrir sér lífi íbúa á slíkum stað í upphafi síðustu aldar.  Pönnukökur voru pantaðar hjá Lillu daginn eftir áður en farið yrði í loftið til Ísafjarðar.

Eftir heitar pönnukökur, sumir vilja þær bara beint af pönnunni, var byrjað að segja sögur og Ragnar kominn á gott skrið.  Hér kemur ein af vinum hans og nágrönnum úr Bolungarvík á Ströndum, Reimari og Jónasi.

Eitt sinn áttu þeir félagar sem oftar leið í kaupstað til Ísafjarðar.  Þeir voru þekkir fyrir ráðdeildarsemi og hverskyns óþarfa eyðsla eða sóun var þeim fjarri.  Þegar þeir komu í Ásgeirsverslun var hverjum hlut velt við og skoðað og karpað um verðið.  Á þessum tíma hafði komið upp barnfaðerismál á Ísafirði þar sem sjö menn höfðu verið orðaðir við stúlkuna.  Hún hafði stefnt þeim öllum og meðal annarra afgreiðslumanninum í versluninni.  Sá sami afgreiðslumaður var orðinn verulega pirraður á þeim bræðrum og sagði að lokum við þá ,,Hvað eruð þið að rífa ykkur og karpa um verð á hlutum sem þið hafið ekki hundsvit á?  Menn sem aldrei hafa farið í skóla og kunnið ekki að reikna!  Þið afdalafúsarnir hafið bara ekkert í kaupstað að gera"  ,,Ó jú rétt er það hjá þér" sagði Reimar.  ,,Aldrei hef ég í skóla komið og kann sjálfsagt ekkert að reikna.  Enda hefur mér aldrei verið boðið upp á Sjöstjörnuna"  Afgreiðslumaðurinn lét ekki fleiri athugasemdir falla um þá félaga eftir þetta svar en afgreiddi þá rjóður á vanga.

Flugið gekk vel heim til Ísafjarðar með útsýni yfir norðanverðar strandir og suður allt Djúp.  Lent í faðmi fjalla blárra áður en haldið var aftur í frumskóg Tungudals sem skartaði sínu fegursta síðsumars í ágúst.

 

span.jajahWrapper { font-size:1em; color:#B11196; text-decoration:underline; } a.jajahLink { color:#000000; text-decoration:none; } span.jajahInLink:hover { background-color:#B11196; }

,,Réttlæti"

Hvaða réttlæti er í því að velta þessu yfir á skattgreiðendur?  Þegar hefur ríkið sett 280 miljarða til að greiða niður peningamarkaðsjóði, án þess að útskýra það fyrir þjóðin og hvað réttlæti slíka greiðslu.

Málið er einfalt.  Þetta snýst um viðskipti þeirra sem lögðu peningana sína inn á þessa sjóði og Landsbankans.  Þarna var fólki lofað ávöxtun sem engin fótur var fyrir og það sama fólk tók mikla áhættu í þeim viðskiptum.  Þetta fólk verður að bera ábyrgðina en ekki velta henni yfir á skattgreiðendur sem eru þegar beygðir undan ofurbyrðum.

Það er ljóst að bankarnir, Landsbankinn sérstaklega, fóru offari í að bjóða þessa peningamarkaðssjóði sem ávöxtun.  Það gat hinsvegar verið augljóst að engin fyrirtæki gætu greitt þessa vexti í framtíðinni og sögulega séð eru slíki vextir ekki raunhæfir.  Þeir viðskiptavinir bankana sem lentu í þessu eiga alla samúð bloggara, en verða að bera ábyrgðina sjálfir.  Undirritaður mun áfram spyrja stjórnmálamenn hvers vegna ríkisstjórnin ákvað að greiða niður tap þessara sjóða.  Ekkert réttlæti er í því.

Réttlæti.is fundar með saksóknara