Við miðbaug

 

Það er ótrúlega notalegt í Úganda.  Ef æðri máttarvöld hefðu fengið manni  hitastillir myndi maður stilla á hitastigið hér í Kampala.  Það er nákvæmlega eins og maður vill hafa það.  Ólíkt Sri Lanka getur maður opnað gluggann á skrifstofunni og látið notalegan blæinn leika um sig.  Lofkælingar eru óþarfar þar sem hitastigið á nóttinni er ákjósanlegt til að liggja undir þunnri sæng.  Það er að sjálfsögðu hæðin yfir sjávarmáli sem veldur þessum notalegheitum á þessu slóðum, nærri  1.200 metrar.

Ef þessi guðlega fjarstýring gæfi fleiri möguleika myndi maður draga nokkra skýjabólstra upp á himinn til að draga úr sólinni, sem reyndar er óþarfi hér því þannig er þetta einmitt alla daga.  Síðan drissar niður regni reglulega en stutt í senn, til að halda öllu iðagrænu.

Eitt er það sem ég myndi breyta ef ég gæti stillt klukkuna.  Ég myndi seinka henni aðeins hér í Úganda.  Það birtir of seint á morgnana.  Ég fer út að skokka rétt fyrir sex á morgnana en dagrenning er rétt fyrir komu mína heim í hús aftur.  Ég þarf því að hlaupa megin tíma leiðarinnar i myrkri.

Það nálgast reyndar skammdegi hér, sem við miðbaug er tvisvar á ári.  Í mars og september er sólin hæst á lofti, en lægst um jónsmessu og jól.  Þetta er svolítið öðruvísi en við eigum að venjast heima á Íslandi, þar sem við náum sólarljósi norður yfir heimskautið.

Golfvöllurinn er í nágrenni við vinnustaðinn og ekkert sem kemur í veg fyrir hálfan hring eftir vinnu þegar sá gállinn er á manni.  Enda bjart til að verða sjö á kvöldin.  Ég er að ganga frá inngöngu í golfklúbbinn og þá mun ég geta látið eins og ég sé heima hjá mér á vellinum.

When I am fifty four

 

Ég er búinn að vera á ferð og flugi undanfarið.  Kominn aftur til Kampala frá Colombo og bíð eftir dótinu mínu sem fylgir mér um hæl.  Ég rek nú þrjú heimili, eitt í Colombo, annað í Kampala og það þriðja á Íslandi.  Ég er með tvær vinnukonur á launaskrá í tveimur heimsálfum og verður svo þar til ég fer heim í sumarfrí.  Þá hættir Pam sem hugsað hefur um mig á Sri Lanka en hún mun eiga rólega daga fram í lok júní, þangað til ég sný aftur til Colombo til að leysa af þar út júlí.

Um næstu helgi verð ég fjarri góðu gamni þar sem haldið verður upp á fjörutíu ára fermingarafmæli 54 mótelsins.  Reyndar missa jafnaldrar mínir af miklu þar sem hin heimsfræga hljómsveit Tigers, mun ekki geta haldið upp fjöri þessa helgi á Ísafirði vegna minnar fjarrveru.  Hinir tveir meðlimirnir, Dóri Ebba og Pimmi, munu hinsvegar aka saman til þessa fagnaðar á föstudags morguninn.

Ég sé að gömul vinkona mín, frá sjötta áratugnum, Friðlín ætlar að mæta í fyrsta skiptið til leiks, en 54 árgangurinn hittist allt að tvisvar á ári í gegnum tíðina.  Við Friðlín gengum iðulega saman í skólann, enda bjuggum við bæði við Stakkanes sem er um hálfan annan kílómeters leið.  Hún bjó á Litlabýli en ég á Vinaminni. 

Reyndar hitti ég Friðlínu fyrir nokkrum árum sem voru fagnaðarfundir.  Við fórum meðal annars í heimsókn upp í Hlíð II, þar sem Kitti Gauj og Jóhanna Jakobs bjuggu.  Þar var okkur tekið með kostum og kynjum með kaffi og kökum.  Hlíð II var leikvangur okkar í gamla daga en Kitti rak þar fjárbúskap með meiru.  Við unnum öll sumur í heyskap og minnst ég þess að eitt sinn fengum við greitt í bita af suðusúkkulaði eftir úthaldið, og í annað skiptið með blóðappelsínu.  Þetta þótti okkur góð kjör og undum við félagarnir sælir við launin.

Aðeins nokkrum árum eftir heimsókn okkar Friðlínar var bærinn horfin og íbúarnir báðir farnir á vit forfeðrana.  Það er ekkert þarna núna sem minnir á leikvang æskuáranna.  Tjörnin sem okkur þótti risastór er horfin ásamt uppsprettunni og laxakofanum.  Ekkert sem minnir á fjárhúsin, hænsnakofann, hlöðuna né dúfnakofann hans Kobba, sem var leikfélagi okkar og æskufélagi.

Að hitta gamla skólafélaga er alltaf jafn skemmtilegt.  Eins og einn vinur minn orðaði það þá hittir maður þau við ákveða stemmingu.  Eins og maður líti á jákvæðar hliðar lífsins og upplifi nánast þessi skemmtilegu ár barns og unglings.  Maður veltir fyrri sér hvernig einum og öðrum hefur gengið í lífinu en flestir hafa bæði reynt súrt og sætt þessi fjörutíu ár síðan við staðfestum skírnina.

Mér hugnaðist hugmynd Mæju Kristjáns um að hvetja til þess að jafnaldrarnir rifjuðu upp skemmtilegar sögur af óþekkt og uppákomum í skólanum.  Ekki að ég gæti gert það sjálfur, enda alger engill sem hvorki datt né draup af þessi árin.  En svona gamanlaust þar sem hún minntist á Halldóru Magnúsdóttir kennara þá sat ég fyrir nokkrum árum í kaffi hjá vini mínum Þresti Massa í Pétursborg.  Halldóra, eiginkona hans, kom þá og settist hjá okkur til að spjalla.  Ég gat ekki stillt mig um að biðja hana afsökunar á því hversu illa ég hafði komið fram við hana í gaggó.  Hún var einhvernvegin svo auðveld bráð fyrir miskunnlausan unglinginn.  Hún horfði á mig stórum augum og sagði:  "Gunnar minn þú varst nú alltaf svo stilltur,,  Ég hef aldrei fengið betri sakaruppgjöf á ævinni.

En sökin bítur engu að síður og ég minnist þess með trega og skömm hvernig við komum fram við tvær skólasystur okkar.  Aðra þeirra bað ég fyrirgefningar fyrir allmörgum árum síðan, sem hún tók vel.  Vildi þó ekki mæta til árgangsveislu sem þá var haldin og sagðist ekkert vilja með okkar hóp að gera.  Þar er kannski verk að vinna fyrir 54 mótelið í framtíðinni.

En þær stöllur Bjarndís og Rósa hafa verið eins og guðmæður okkar í gegnum tíðina og haldið þessum hópi saman.  Hópurinn hefur meðal annars framleitt kvikmynd og ég minnist þess að hafa skrifað upp logna lýsingu á ferðalagi hópsins með rútu til Bolungarvíkur.  Við veittum gullpálmann fyrir bestu kvikmynd og leikstjórn á miklu hátíðarkvöldi í Krúsinni.  Ef ég man rétt var 57 mótelið að skemmta sér með okkur og komust aldrei að fyrir hressu liði 54 árgangsins.

Ég er sannfærður um að 54 skemmtir sér vel um sjómannadagshelgin á Ísafirði.  Bestu kveðjur frá Afríku.