Reynsla frá Mexíkó

Á seinni hluta síðustu aldar bjó ég í tæp tvö ár í Mexíkó þar sem ég gegndi stöðu

Production Manager fyrir S.A. Nautico í Guyamas, Sonora. Fyrirtækið var að hálfu leiti í eigu Íslenskra aðila og var ég ráðin til að sjá um byggingu verksmiðju, uppsetningu á vélum og tækjum, uppsetningu framleiðslu- og gæðakerfa og ráðningu starfsmanna. Þetta var mikil lífsreynsla en það sem mér þykir vænst um var að eignast innlenda vini sem hjálpuðu til við að aðlagast ólíkri menningu. Ég skrifaði langa ritgerð um þessa reynslu í B.Sc námi á Akureyri, á ensku, en hér að neðan er útdráttur úr henni tekin út úr Power Point. 

Experience from Mexico
International Project

 

 

 

 

Be Roman in Rome

• Dont tray to change the Mexicans
• Change your self

The difference
between the nations

Individualistic vs. Collectivistic

Mexicans

• Scores high in Collectivistic
• Teamwork and group responsibility
• Member of the organization
• Member of the family
• Good working conditions
• Member of the GROUP

 

  Icelanders

• Scores high in Individualistic
• Freedome in the job
• Personal sense of accomplishment
• Independant from the organization
• Work goal, stess employees
• Individual decision making

Large Power distance vs. Low Power distance

Mexicans scores high in Power distance.

• Expect and accept power is distributed unequally
• Highly vertical hierarchical pyramid
• Person higher in hierarchy, more difficult to approach
• Secretaries serve as gatekeepers

• Icelanders score low in Power distance
• Flatter hierachical pyramid. 
• Subordinates and superiors are in more collaborative relationship
• Hierarchy tends to be perceived as a distinction of task rather than of persons

Masculinity vs. Feminity

Mexicans and Icelanders similar in Masculinity!

Uncertainty Avoidance

• Mexicans low in Uncertainty Avoidance

• Lower stress
• Punctuality is relative and not important
• Rules are not important
• Icelanders higher in Uncertainty Avoidance
• More stress
• Punctuality is resonable important
• Rules are more important

Uncertainty Avoidance - The Mexican

A habit to misdirect - but why?

• They dont want to admit they don´t know something
• In there culture it is considered impolite to tell the trhuth, if it was expected to be an insult.
• Saying "no" to a request is considered rude, but yes does not necessary be a conformation
• Telling a lie is much better than telling someone something he does not want to hear
• Better to tell a lie then to disturbe someone or hurt his feelings

The Mexicans and the Icelanders

• The people are extremely methodic and easygoing but companionable
• Never hear a Mexican raise his voice and seldom wave his hands around him
• Wanting to get people´s attention, we raise our voices and put some power in it
• The Mexicans are not used to such a fanaticism, only used there before killing someone
• It is absolutely necessary for us to change this habit and slow down our blusterer

 

• The habit of the Mexicans unpunctuality
• If a Mexican invites you for a dinner at eight a clock, you should not show up before nine or even ten.  It is even considered impolite to show up at the "right" time
• Late is normal, but no mistake, it has nothing to do with laziness or recklessness
• It is simply a habit of relaxed people

 

Collectivistic

The Mexicans

• Getting acquainted in Mexico and making friends
• Getting to know the inhabitants, socialize with in the  "in-groups"
• Everything is so quiet and methodic
• There is no need of arguing or have much communication, but just to meet and stay together makes them feel good
• In the collective culture, the in-group has taken decisions beforehand

 

Individualistic

The Icelanders

• We were used to argue about politic, singing or loudly disagree on soccer
• In an individualist culture when people meet they feel a need to communicate

The Culture

• Mexico, as a society has a strong group orientation
• The typical Mexican is believed to value cooperation and harmony over competition between individuals.
• The Mexican culture is characterized as preferring loyalty over efficiency as well valuing the personal more so than the professional
• Keeping their face is important and it is important to show the Mexican executive respect in front of theirs subordinates 

• Respect is strongly important and it is widely used to keep up discipline among the workers
• Respect

• Mexican colleague is extremely important to respect this placement 
• Respect is vital to have a productive cooperation with Mexicans
• If these matters are respected and intruders at least try to learn their language, Spanish, things will go much better
• For a matter of success, these important issues should be taken seriously 
• Cost of training a person beforehand is only a small amount of money compare with the expenses of someone's wrong doing in these matters 
• Spoiling a good cooperation and a good working relationship because of stupidity and lack of acquaintance of native's cultural matters

 

Á leið til Sri Lanka

Nú styttist í brottför mína til Sri Lanka þar sem ég flýg til nýrra heimkynna mánudaginn 30. júlí. Fyrst til Frankfurt og þaðan í 11 tíma flug til Colombo, höfuðborgar Sri Lanka.

Í tilefni þess breyti ég útliti síðunnar og efnistökum, en hugmyndin er að segja frá lífi og starfi í þessu framandi landi.

Fyrir mig er það sérstök ánægja að tengdasonur minn er ættaður þaðan. Þó hann sé alinn upp á Íslandi og sé fyrst og fremst Íslendingur, þá er hann fæddur þar og á stóra fjölskyldu á Sri Lanka. Meðal annars á hann móður ömmu á lífi og hefur sterkar taugar til landsins.

Það verður ánægjulegt að kynnast landi og þjóð en sérstaklega þessari fjölskyldu sem tengst hefur mér órjúfanlegum böndum, meðal annars með fyrsta barna barni mínu, Jóni Gunnari Shiransyni. 

Hvað tekur við?

Ég er ekki nýgræðingur í ferðalögum og  hef mikla reynslu af störfum erlendis og dvalið og unnið í eftirfararandi löndum:

Kanada, Rússlandi, Mexíkó, Íran og Ísrael.

Ég gerði mörg mistök í starfi mínu í þessum löndum, aðallega vegna vanþekkingar, fordóma og geta ekki tekist á við ólíka menningu þessara þjóða.

Mér er vorkunn hvað það varðar en fram á unglingsárin er hlaðið inn á harða diskinn í okkur forriti sem ræður viðhorfum okkar og gildum. Í harðasta kjarnanum eru gildin (values) en þau eru ekki sýnileg og eru svo rótgróin okkur að við verður ekki vör við þau. Sem dæmi um gildi eru viðhorf til hugtaka eins og ljótt -fallegt, vont-gott, óhreint-hreint, eðlilegt-óeðlilegt raunverulegt-óraunverulegt o.s.fr. Við getum ekki breytt ásköpuðum gildum en þekking þar sem maður áttar sig á hlutunum hjálpar alltaf til að sigrast á þeim erfiðleikum sem fylgja langtíma dvöl og stafi í ólíku samfélagi. Það er einmitt mikilvægt að átta sig á því að menning er ásköpuð á meðan mannlegt eðli er meðfætt og persónuleiki er bæði meðfæddur og áskapaður.

Starf mitt verður erfitt þar sem þróunaraðstoð er í sjálfu sér mjög flókið fyrirbæri. Ég mun starfa sem verkefnastjóri á sviði fiskimála á skrifstofu Þróunarsamvinnustofnunar Íslands í Colombo, sem jafnframt er sendiráð Íslands á Sri Lanka. Starf mitt mun að mörgu leiti snúast um að skilja ólíka menningu íbúa Sri Lanka.

Ólík menning

Búast má við að menning Sri Lankabúa sé ólík okkar Íslendinga og starfshættir frábrugðnir. Það getur valdið miklum erfiðleikum hjá einstaklingum að takast á við slíka hluti og hefur oftar en ekki reynst ofjarl þeirra sem taka að sér störf erlendis. Margar rannsóknir hafa verið gerðar í þessum efnum, enda mikil aukning á flutningi starfsmanna milli landa á tímum hnattvæðingar. Fyrirbærið er kallað aðlögunarstreita sem flokkuð er í fimm þrep hér að neðan í réttri tímaröð:

Aðlögunarstreita

1. Hveitibrauðsdagar
1. Eftirvænting, spenna, áhugi á umhverfinu
2. Kreppa
1. Árekstrar, erfiðleikar, samskiptaerfiðleikar, óþolinmæði, pirringur, einmannleiki
3. Bati
1. Nær tökum á vandanum, skilningur á menningu og umhverfi, ánægja og gamansemi, jafnvægi og hugarró
4. Aðlögun
1. Nýtur verunnar, eignast vini, skilningur og skilgreiningar, markmið sett
5. Áframhaldandi kreppa
1. Einangrun, þunglyndi, vonleysi, ofnotkun örvandi efna

Ólík menning

Það getur verið gaman og spennandi að koma á nýjar slóðir og framandi menning vekur áhuga. En þegar vinnan tekur við og erfiðleikar sem tengjast ólíkum menningarheimum, þar sem minnstu atriði verða risa stór, tekur við kreppa. Kreppunni fylgir kvíði og vanlíðan þar sem viðkomandi hefur á tilfinningunni að hann ráði ekki við starfið og skilur ekki fólkið í kringum sig. Þessu getur fylgt skapgerðabreytingar hjá viðkomandi með reiðiköstum og pirring og jafnvel valdið svefntruflunum. Haldi þetta lengi á getur aðlögunarstreita valdið höfuðverk og veikindum og við tekur þunglyndi og fælni.

Venjulega verður þó bati þar sem menn ná tökum á ástandinu og eftir fylgir aðlögun þar sem skilningur á menningu eykst og vinátta myndast við heimamenn.

Í versta falli verður áframhaldandi kreppa hjá einstaklingi og þá er best að hypja sig heim.

 

Geert Hofstede

Var Hollenskur verkfræðingur sem síðar lagði stund á sálfræði. Hann vann úr merkilegri rannsókn á starfsmönnum IBM um allan heim, sem vinna við sömu fyrirtækjamenningu, hafa svipaða menntun og sinna sambærilegum störfum. Niðurstaðan var athyglisverð en hann flokkaði menningarhópa niður í eftirfararndi svið og setti á þá mælikvarða

• Einstaklingshyggja vs. Samhyggjustefna (Individualism vs. Collectivism)
• Ótti við óvissu (Uncertainty Avoidance)
• Virðing fyrir valdi (Power distance)
• Karlmennska vs. mýkri kvennlegir þættir (Masculinity vs. Feminity)

 

Ekki var útibú IBM á Íslandi þegar þessi rannsókn var gerð en reikna má með að við líkjumst öðrum norðurlandaþjóðum og jafnvel anglo saxneskum þjóðum eins og Bretum og Bandaríkjamönnum á sumum sviðum. Aðal atriðið er þó að þjóðir latnesku Ameríku og Asíu eru nánast eins ólíkar okkur og hugsast getur. Á morgun mun ég setja inn verkefni sem unnið var í meistaranámi mínu á Bifröst af reynslu minni frá Mexíkó. Það er skrifað á ensku en ég hef ákveðið að þýða það ekki heldur birta það eins og það kemur fyrir. Mexíkóar eru, samkvæmt rannsókn Hofstede, nokkuð líkir Asíubúum og eru eins langt frá Íslendingum í menningu og hugsast getur.

 

Menningarmunur

Hér koma nokkur atriði sem skipta máli um hvernig útlendingar líta á Íslendinga og eru mikilvæg til að ná árangri í starfi við ólíka menningu:

• Kurteisisvenjur
• Myndun vináttu
• Lausn átaka og rifrildis
• Val á foringja eða leiðtoga
• Samræður
• Afstaðan til fjölskyldunnar
• Íslendingar hrósa sjaldan
• Á Íslandi  eiga menn að standa sig
• Orð skulu standa
• Förum ekki í biðraðir
• Eyðslusöm og örlát
• Vinnan mikilvæg
• Frjálslegar uppeldisvenjur Íslendinga

Tíminn:

Í iðnvæddum samfélögum er stundvísi mikilvæg. Í Mexíkó eru aðrir þættir mikilvægir.

Tungumálið:

Vestrænar þjóðir gefa skýr og stutt skilaboð. Mörg menningarsamfélög nota ekki ,,nei"

Vinnan:

Kalvinísk vinnusiðfræði Vesturlanda leggur áherslu á afraksturinn og er verkefnamiðuð. Í Latnesku Ameríku og Asíu er félagsleg tengsl á vinnustað mikilvæg.

Gjöfin:

Hvenær gefum við gjafir og hverjum.

Að vera Rómverji í Róm

Hvernig menn fást við þessi mál ræður því hvaða árangri þeir ná í ókunnu landi. Hvernig samskipti verða við innfædda ræður úrslitum árangurs. Það mikilvægasta í þessu öllu saman er að losa sig við fordóma og hroka. Ólík menning er ekkert ómerkilegri en okkar. Það getur verið efnahagslega betra að vera stundvís, svo eitthvað sé tilgreint, en kostir þess að lifa afslappað eru miklir. Ég áttaði mig á þessu í Mexíkó þar sem maður mætti tveimur tímum eftir að boðið átti að hefjast. Til þess var einmitt ætlast og það að mæta og láta óstundvísina sér í léttu rúmi liggja, borgaði sig margfalt í skemmtilegum félagskaps notalegs fólks.

Það er einmitt auðveldara að breyta sjálfum sér heldur en heilli þjóð. 

Hlöðufell

Á laugardeginum 14. júlí var ekið vestur Dómadal og komið við á Hrafntinnuskerjum. Það var sjö km krókur eftir fjallavegi en heiðskýra og sólskin lék enn við okkur. Í þetta sinn var ekið austan megin Þjórsár þangað til komið var niður á þjóðveginn skammt austan Selfoss. Ferðinni heitið að Apavatni þar sem við áttu stefnumót við vini okkar Ívar og Gerðu. Við ætluðum að ganga á Hlöðufell sem er 1200 m hátt fjall suður af Langjökli.

Við stöldruðum við í Árnesi þar sem mesta bergvatnsá landsins, Sogið rennur saman við Hvítá og saman mynda þær Þjórsá.

Eftir góðan nætursvefn ókum við þrjú frá Apavatni, fram hjá Laugavatni en skömmu síðar er beygt til vinstri upp fjallveg sem liggur að Hlöðufelli.

 

Hlöðufell er móbergsstapi en þeir verða til við eldgos undir jökli. Þá myndast gjóska sem með tímanum verður að móbergi en þegar gosið nær upp úr jöklinum byrjar að renna hraun ofan á gjóskunni.

Aksturinn upp að fjallinu er mjög skemmtilegur þar sem ekið er lengi eftir sandi sem liggur í upp Lambadalinn. Við stöðvuðum bílinn við fjallakofa Ferðafélags Íslands og lögðum á brattann.

Hlöðufell er hömrum girt og ekki heiglum hent að klífa það. En mikilvægt er að fara rétta leið sem liggur beint upp af hestarétt sem er skammt frá fjallakofanum. Eins og margir móbergsstapar er fjallið skriðurunnið þar sem hraunhellan á toppnum hrinur niður bratt móbergið. Þó fjallið sé bratt er þetta fyrst og fremst erfið en ekki hættuleg fjallganga.

 

Tveir stallar eru á fjallinu og þegar við komum að þeim neðri, sem er í um 900 m hæð, tókum við ranga stefnu. Í stað þess að sveigja í vesturs fyrir klettanös þá tókum við hana á vinstri hönd. Fljótlega lentum við í mjög bröttum skriðum og síðan í klettabelti. Ívar fór fyrir hópnum og náði að lokum upp á brúnina en mér leist mátulega á að við eltum hann þarna upp. Ég bað Stínu að bíða meðan ég kíkti á aðra leið sem reyndist engu betri. En þegar á brúnina var komið sáum við vörðu um 30 metrum vestar. Þar var rétti uppgangurinn og var það létt verk að skjótast þar niður og leiðbeina konunni upp.

Síðan var ráðist á seinni stallinn sem nær í um 1100 metra hæð. Efst í brúninni er klettabelti en ekki hættulegt þar sem fast var undir fæti og góð handfesta. Þegar brúninni var náð sáum við toppinn í rúmlega kílómeters fjarlægð og hundrað metrum ofar. Það var þægileg ganga á sléttu hrauni og föstu malarlagi til skiptis.

 

Hitastigið var um 20° C og ekki skýhnoðri á himni. Víða hef ég séð fallegt og tilkomumikið útsýni en þetta sló allt annað út.

Það fyrsta sem maður tekur eftir er Langjökull með skriðjöklunum vestri og eystri Hagafellsjöklum. Jökulinn er svo nálægur að maður hefur á tilfinningunni að hægt sé að stíga á hann. Vestar er Þórisjökull (1350) og norðan við hann Geitlandsjökull (1395) og austar blöstu Jarlhettur við. Prestahnúkur  teygði sig upp milli Þórisjökuls og Langjökuls en Eiríksjökull var falin á bak við hábungu Langjökuls sem nær í 1420 metra hæð.

Í nærumhverfinu má sjá Högnhöfða, Skriðutinda og vestar má sjá Skriðu og Lágafell og í austri er Bláfell.

Kerlingafjöll blasa við í norðaustri, með Finnborgu og Snækolli. Norðar er Hofsjökull og sjást jökulskerin Hásteinar greinilega og yfir Múlajökul glittir í Arnarfell hið mikla.

Vatnajökull sást greinilega með Þórðarhyrnu (1742) og Bárðarbungu norðar sem losar 2000 metrana.

Sveinstindur sást vel í austri og Fögrufjöll austur af honum. Það glitti í Mýrdalsjökul og Eyjafjallajökul og norðar sáust glæsileg Tindafjöllin. Löðmundur skartaði sínu fegursta í sumarblíðunni en Háalda þekkist ekki úr þessari fjarlægð þar sem sérkennin eru ekki nægjanleg. Í suðri mátti sjá Heklu og austar sást niður á Flúðir, Selfoss og Hveragerði. Laugarvatn og Apavatn voru greinleg og speglaðist sólskinið í þeim. Í suðri grillti í haffötin í tæplega 50 km fjarlægð.

Í vestri var Skjaldbreiður og hafði maður á tilfinningunni að hún væri í seilingarfjarlægð. Það glitti í Þingvallavatn og lengra sáust Botnsúlur greinilega. Snæfellsjökull blasti við í vestri, formfagur og glæsilegur. Útsýnið náði sem sagt frá Snæfellsjökli og upp á Vatnajökul sem er nánast Ísland langsum.

 

Á leiðinni niður, neðan við fyrsta hjallann, mættum við pari á uppleið og í gantaskap sagði Ívar við þau að skilti væri nauðsynlegt þarna þar á stæði að bannað væri að snúa við. Útsýnið uppi væri svo frábært að engin mætti missa af því. Því miður sáum við síðar að þau höfðu einmitt snúið við og heykst á fjallgöngunni. En fjallið er auðveldara en virðist og uppgangan ekki eins hættuleg og á horfist í fyrstu.

Niður Lambadalinn sýndi hitamælirinn í bílnum 22°C í við Apavatn beið okkar heitur pottur og kaldur drykkur.

Á mánudeginum ókum við Stína heim á leið og ákváðum að fara Kaldadalinn yfir í Borgarfjörð. Enn var sama blíðan og nú blöstu sum fjöllin við okkur í austri  sem við höfðum horft á deginum áður í vestri. Þórisjökull, Prestahnúkur og reyndar Hlöðufellið sjálft. Þegar Jökuldalurinn er ekinn er farið á milli Oks og Þórisjökuls og fram hjá Prestahnúk og Eiríksjökli.

Dalasýslan var ekin og síðan var Kollafjarðarheiði farin yfir í Ísafjarðardjúp. Mælirinn sýndi yfir 20°C á háheiðinni þar sem góðkunningi okkar, Drangajökull, blasti við. Hrollleifsborg, Reyðabunga, Hljóðabunga og Jökulbunga. Upp rifjaðist ferð sem farin var um þessar slóðir um jónsmessuna s.l. Gott var að sjá afstöðu og fjarlægðir á milli þessara staða frá þessum sjónarhóli.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Í Landmannalaugum

Bláhnjúkur

Það er um 5 tíma akstur í rólegheitunum úr Kerlingafjöllum í Landmannalaugar. Leiðin sem valin var lá í gegnum Flúðir og síðan ekið í gegnum Þjórsárdalinn og nyrðri leiðin tekin yfir hálendið á áfangastað. Við gáfum okkur samt tíma til að stoppa við Gullfoss og nutum þess að sitja við drunur fossins fagra í sólskininu.

Landmannalaugar og nágrenni er fallegasti staður landsins. Náttúrufegurðin er einstök með rauðum, bláum, grænum, gráum og svörtum litum. Maður þarf oft að klípa sig til að trúa eigin augum. Það ætti að gera heimsókn í Landmannalaugar að þegnskyldu á Íslandi. Engin fengi kosningarétt nema hafa upplifað einstaka náttúru og fegurð svæðisins. Það er hreinlega ekki hægt að upplifa sig sem Íslending án þess að heimsækja svæðið og ganga um það.

 

Við komum á tjaldstæðið um eftirmiðdaginn og góður tími til að ganga á Bláhnúk sem rís í tæplega 1000 metra hæð yfir Landmannalaugum (570 m) Gangan er auðveld eftir góðum stíg sem liggur alla leið á toppinn. Veðrið var eins og best verður á kosið, heiðskýrt og 20°C. Útsýnið er stórkostlegt á toppnum og þar er skífa með örnefum náttúrfyrirbrigða sem þaðan sjást. Þar sem ferðinni var heitið á enn betra útsýnisfjall daginn eftir verður beðið með lýsingar á útsýni Bláhnúks sem þó nær frá Vatnajökli í austri, Hofsjökli í norðri og Heklu í austri. Hinsvegar er útsýnið yfir Landmannalaugar og nágrennis hvergi betra en af þessum tindi.

Þegar niður var komið var litið við í Fjallabúðinni (Mountain Mall) þar sem allar nauðsynjavörur fjallamannsins fást. Það sem gerir þetta skemmtilegt er að verslunin er staðsett í gömlu íshúsrútunni úr Hnífsdal. Þessi rúta sem um áraraðir ók starfsmönnum Hraðfrystihússins h/f til og frá vinnu liggur nú þolinmóð í hlutverki verslunar á fegursta stað landsins. Kaupmennirnir eru Ísfirðingar og enn aðrir voru að leysa þá af í sumarfríi.

Fleiri Ísfirðingar voru starfandi á svæðinu en landvörðurinn í Landmannalaugum heitir Palli og er sonur Ernis Inga. Hann var að koma frá því að merkja nýja gönguleið upp á Háöldu og spurði hvort við gætum prufukeyrt hana fyrir sig. Við hjónin vorum fýr og flamme til þess og samkvæmt leiðbeiningum áttum við að byrja á Laugarveginum, beygja til hægri þegar við sæjum gular stikur og síðan til vinstri þegar við kæmum að nýmáluðum rauðum stikum.

 

 

 

Háalda

Allt gekk þetta eftir og toppnum var náð upp úr hádegi. Útsýnið er stórfenglegt og veðurguðirnir léku við hvern sinn fingur með hlýju og heiðskýru veðri.

Háalda er tæplega 1200 metra há og þar sést vel til allra átta. Í suðri er Torfajökull og Háskerðingur  og austar gnæfir Hrafntinnusker yfir. Lengra er Mýrdalsjökull og Eyjafjallajökull þar sem Fimmvörðuhálsinn liggur á milli.  Vel sést til Rjúpnafells í Þórsmörk og Tindafjallajökuls norðan við mörkina. Tindafjöll verða einn af næstu áfangastöðum mínum í fjallaferðum á Íslandi enda toga þessi glæsilegu fjöll í mann með tignalega tinda sína.

Í vestri er Hekla og nú sýndi hún sig topplausa og opinberaði glæsileika sinn með fannir niður undir miðjar hlíðar. Langjökull greinilegur í norðvestri og Hofsjökull austar með Hásteinum sem heilla fjallmann til heimsóknar. Arnarfell hið mikla sást vel en nær er eitt uppáhalds fjallið mitt sem var sigrað í fyrra, Löðmundur. Það er eitthvað einstakt og kynngimagnað við Löðmund þar sem hann vakir yfir Dómadal.

Vatnajökull var greinilegur með Þórðarhyrnu, Geirvörtum og Hágöngur sunnar en ógreinilega mátti sjá Bárðarbungu og Kverkfjöll norðar. Nær er Sveinstindur sem rís yfir Langasjó sem er eitt fallegasta svæði landsins. Ég fór í góðra vina hópi á Sveinstind fyrir tveimur árum og vorum við sammála um að þar drægjum við mörkin í virkjanaframkvæmdum. Ekki mætti hrófla við Langasjó.

Það er erfitt að lýsa tilfinningum sem um mann fara við slíka sjónarveislu. Hvort sem litið var langt eða skammt. Nær sést vel yfir nágrenni Landmannalauga sem er eins og áður segir það stórkostlegasta í heimi.

Það er gleðirík ganga niður af Háöldu þar sem stefnt er á Laugarveginn suður undir Reykjadal. Fast undir fæti og stórkostlegt útsýni hvert sem litið er. Eftir að komið er inn á Laugarveginn hallar fljótlega undan fæti niður að Brennisteinsöldum, sem eru kafli út af fyrir sig. Litadýrðin er þannig að ef einhver listmálari málaði landslagið í réttum litum væri það kallað abstrakt. Það rýkur úr hverjum hól enda er svæðið eitt virkasta háhitasvæði landsins. Þegar komið er niður að stórum hver tókum við hægri beygju og stefndum niður í Grænagil. Það er réttnefni þar sem klettarnir eru raunverulega grænir en gilið endar þar sem uppganga hefst á Bláhnjúk. En sú ferð er að baki og nú er örstutt rölt eftir að tjaldstæðinu og þangað var komið sjö tímum eftir að gönguferðin hófst.

Það er notalegt að skella sér í laugarnar og láta þreytuna líða úr lúnum beinum áður en grillsteikinni er skolað niður með góðu rauðvínsglasi.

Um kvöldið fjölgar landsmönnum til muna í Landmannalaugum en mest er um útlendinga á virkum dögum. Á morgun er Laugarvegshlaupið og margir keppendur koma til að tjalda eða gista í Ferðafélagsskálanum nóttina fyrir hlaup. 140 keppendur tóku þátt að þessu sinni og undritaður lofaði sjálfum sér að vera með í þessu skemmtilega hlaupi frá Landmannalaugum í Þórsmörk fljótlega.

 

 

Í Kerlingafjöllum

Ferðinni var heitið í Kerlingafjöll og eftir sjö tíma akstur frá Ísafirði komum við þangað um hálf tíu að kvöldi, í 17°C og glampandi sól. Við hjónin höfðum mælt okkur mót við góða vini okkar, Ívar og Gerði sem höfðu dóttur sína Heru með til að klífa Snækoll. Eftir gott grill og fá rauðvínsglös var snemma lagst til hvílu og safnað kröftum fyrir morgundaginn.

Á miðvikudeginum viðraði vel til fjallgöngu, skaf heiðskýrt og hlýviðri. Eftir stuttan akstur upp að Keis, þar sem skíðamenn fyrri ára nutu samvista meðan enn var nægur snjór í Kerlingafjöllum, hófst fjallgangan. Hækkunin upp á tindinn er um sex hundruð metrar og var ákveðið að fara lengri leiðina upp á Fannborg og ganga þaðan upp á Snækoll. Fyrst er gengið á snjó sem var býsna góður yfirferðar að þessu sinni, blautur en þéttur og því góð ístaða. Síðan er komið upp á göngustíg í brattri skriðu og gengið í suður skáhallt upp fjallið. Framundan í suðri birtist nú drottning Íslenskra fjalla, Hekla, og virtist hún dulúðug í fjarlægðinni, sveipuð mistri og með skýjaslæðu yfir toppnum. Hún minnti á austurlenska hefðarmær sem ekki vildi bera sig frekar fyrir okkur, heldur fela kollinn á bak við slæðuna. Og nú tók hvert augnkonfektið við af öðru þegar ofar dró í brekkuna og víðar sást yfir hálendi Íslands.

Kerlingafjöll eru miðja Íslands og Snækollur er besti útsýnisstaður landsins. Þegar þangað var komið í tæplega 1500 metra hæð hefur maður fósturjörðina að fótum sér. Í heiðskíru og góðu skyggni sést víða um frá toppnum. Í austri er Hofsjökull með jökulskerin Tvísker og yfir Tungnafellsjökli gnæfir Arnarfell hið mikla. Lengra í burtu sést til Kverkfjalla í Vatnajökli og sunnar glittir í Sveinstind sem er í 75 km fjarlægð og ber við Þórisvatn. Nær og sunnar er Löðmundur í 64 km fjarlægð sem vakir yfir Dómadal. Í suðri er Hekla, eins og áður segir, en nær og vestar sést Búrfell vel. Í suð-vestri er Bláfell og norðan þess tekur við Langjökull. Yfir Langjökli í vestri gnæfir Eiríksjökull upp í 1680 metra hæð og norðar og nær er Hrútsfell. Lengst í norðri sést þokan sem liggur yfir sjávarsíðu norðurstrandarinnar um þessar mundir.

Í næsta nágrenni er Loðmundur sem er tignalegur klettur í Kerlingafjöllum og þekkist víða langt að. Hann er heldur lægri en Snækollur og þykir ekki eins góður útsýnisstaður. Nær í austri er Fannborg og í fjarska sést niður í tjaldstæðið við þorpið í Kerlingafjöllum.

Þetta er æðislegt útsýni yfir fallegasta land í heimi. Hvergi sést í mannvirki, fyrir utan tjaldstæðið fyrrnefnda, og ekki að sjá að Íslandi hafi verið spillt. Þetta er betra en að vinna landsleik í knattspyrnu. Að hafa hálft Ísland að fótum sér gerir mann að Íslendingi. Ég er yfir mig ánægður með landið mitt.

 

 

Allt þetta snart strengi í hjarta vinar míns Ívars sem ekki lærði bara á skíði í Kerlingafjöllum heldur lærði að meta íslenska náttúru. Eða eins og hann segir sjálfur; ,,að ÞRÁ Íslensku fjöllinn og jöklana". Hræður sagðist Ívar oft sakna Kerlingafjalla, fallegasta staðar á jörðinni. Í minningunni svífur hann niður allar skíðabrekkurnar hvort sem það er niður Fannborgu eða niður í Nigeríu. Sumar eftir sumar fór hann í Kerlingafjöll og naut fjallamennsku á skíðum og gleði og söngs á kvöldin. Til að gleyma aldrei hvað toppar Kerlingafjalla heita lærði hann eftirfarandi lag, sem hann nú söng hástöfum á toppi Snækolls.

 

 

Lag: Litla flugan

Loðmundur á litla Snót að vinu
lætur Snækoll fóstra Úril sinn
Vesturgnípa syndir í sólskininu
þar sit ég ein með skíðabúnað minn.
Einhvern tímann allar brekkur svif ég
óttalaus þótt Fannborgin sé brött
Einhvern tímann alla toppa klíf ég.
Ögmund, Mæni, Röðul, Tind og Hött.
og marga fleiri...
Ögmund, Mæni, Röðul, Tind og Hött.

Eftir fjallgönguna var farið í heita pottinn í Kerlingafjöllum og látið líða úr þreyttum vöðvum eftir frábæra fjallgöngu. Síðan grillað og skrafað fram á kvöld í góðra vina hópi. Hetja dagsins var þó Hera sem ung að aldri var að ljúka við sína fyrstu fjallgöngu. En ef að líkum lætur verður það ekki sú síðasta.

Hálendi Íslands

Það nálgast kveðjustund þegar haldið verður til Shri Lanka í tveggja ára útlegð frá Íslandi. Fyrir utan fjölskylduna þarf að kveðja góðan vinahóp og ekki síður landið góða Ísland. Besta land í heimi og það fallegasta. Stundum óska ég þess að nöldurseggirnir átti sig á því hvað við höfum hér á landi. Velmegun, ríkidæmi, lýðræði frelsi og fallegustu náttúru í heimi.

Til að kveðja landið mitt ásamt því að hitta góða vini okkar var haldið á hálendi Íslands. Byrjað í Kerlingafjöllum og síðan haldið á víðar. Stungið upp kollinum á háum fjöllum hingað og þangað þar til myndin af landinu verður eins og þrívíddarmynd í kollinum. Þegar veðurguðirnir leika við mann er hvergi betra að vera en á Íslandi.

Hér kemur listi yfir helstu fjöll sem ég hef klifið undanfarin ár til að njóta útivistar og komast í samband við landið mitt Ísland:

 

Hvannadalshnúkur (2)

Eyjafjallajökull

Rjúpnafell

Löðmundur

Snækollur

Bláhnúkur

Háalda

Sveinstindur

Hlöðufell

Eiríksjökull

Baula

Snæfellsjökull

Drangajökull (5)

Eyrarfjall (3)

Ernir (2)

Sauratindar (3)

Reykjaneshyrna

Hekla

Kaldbakur

Vaðalfjöll

Þorsteinsþúfa (Geirólfsnúpur)

Straumnesfjall

Darri

Enn og aftur á toppinn

Gengið á Eyrarfjall

Mánudaginn 8. júlí gengum við Simbi félagi minn á Eyrarfjall við Ísafjörð. Fjallið er 725 metra hátt og gnæfir yfir Eyrinni á Ísafirði. Sannkallað bæjarfjall.

Það eru nákvæmlega sex ár síðan ég kom bók fyrir í vörðu á toppnum og koma að meðaltali þrír til fjórir á ári til að skrifa í hana. Það eru ekki margir miðað við útsýnið sem þarna er en ugglaust hefur skriðu klöngrið upp fjallið letjandi áhrif á Ísfiska fjallgöngumenn. Fyrir þá sem lesa þessar línur skal nú reynt að lýsa bestu leið á toppinn, en slík ferð er fær flestum og er ekki hættuleg, en svolítið erfið.

Best er að byrja við gömlu réttina utan til við Grænagarð. Þangað liggur vegslóði sem gott er að geyma bílinn á. Áður en lagt er af stað er gott að virða fyrir sér fjallið og ef Gleiðahjallanum er fylgt inn eftir firðinum kemur í ljós klettaborg mikil í sömu hæð en innar. Handan við smá gil kemur önnur minni sem liggur alveg við Hrafnagil en á milli þeirra er best að fara.

Þá er bara að halda af stað og best að halda upp utan til við Hrafnagilið og sveigja aðeins í austur til að losna við klettabelti næst Hrafnagili. Þegar komið er að áðurnefndum klettaborgum, sjást mjög vel frá Ísafjarðarbraut, er auðvelt að fara upp á milli þeirra. Upp á minni borginni, þeirri innri, er rétt að kasta mæðinni en hún er nokkuð slétt og grasi gróinn.

Nú þarf að fara yfir Hrafnagilið en 8. júlí var það á snjó. Þetta virkar bratt en er að öllu leiti hættulaust. Velja þarf góðan stað til að fara upp á brúnina innanvert við gilið og nú skána aðstæður nokkuð. Sveigt er aðeins inn fyrir og sést nokkuð vel hvar aflíðandi skriðu dæld liggur alla leið á toppinn dálítið fyrir innan gilið. Óljóst má sjá leifar af stiku 70 metrum neðan við brúnina en sú sem gnæfði við himinn á brúninni sjálfri er horfin. Nokkuð fast er undir fót síðasta spölinn og ekkert klifur nauðsynlegt. Passa bara að halda sig innan til við klettana sem eru upp af Hrafnagili.

Þegar við félagar komum á toppinn í þetta sinn var glampandi sól kl. 20:00, logn og 15° C hiti. Stutt ganga er út fjallið að tveimur vörðum á brúninni, sem reyndar sjást ef vel er gáð frá neðri bænum á Ísafirði. Í stærri vörðunni er kaffibrúsi frá Íshúsfélagi Ísfirðinga og þar er bókin góða til að skrásetja afrekið.

Útsýnið er ægifagurt frá þessum stað. Vel sést upp í Tungudal og Engidalur opnast vel á móti manni. Rétt glittir í Þóruskarð sem liggur yfir í Álftafjörð. Sauratindar gnæfa yfir umhverfinu enda hæstu tindar í kringum Ísafjörð, 856 metrar á hæð.

 

 

Vel sést yfir á Drangajökul en ganga þarf smá spöl til að sjá ofan í Hnífsdal og norður fyrir Eyrarfjall.

En Skutulsfjarðareyrin er það sem tekur athyglina og byggðin inn Seljalandsveginn og síðan Holtahverfið. Æskuslóðirnar við fætur mínar, Vinaminni og minning um búskap hjá Kitta Gauj á Hlíð. Þarna höfðu flest húsin nöfn eins og Skriða, Strýta, Litlabýli, Engi og Grænigarður. Partur af gamalli sveitahefð á Íslandi sem gaman er að halda í.

Ferð Hallgrímis bláskós um Strandir

Strandaferð 2007

Árleg gönguferð Hallgríms Bláskós var um Árnes- og Kaldrananeshrepp og síðan norður á Strandir. Það vantaði fjóra upp á að liðið væri fullskipað en ýmislegt getur komið upp á hjá 18 manna hópi þannig að fólk eigi ekki heimangengt. Eitthvað hefur hirðskáldum hópsins fundist ástæða fjarvista að þessu sinni vera misjafnlega merkileg þar sem aðeins var samin vísa um annan helming Hallgrímingja.

 

Ráðherra í ríkisstjórn

Ræðir þorsk og löngu

Færir sjálfur mikla fórn

Og frestar strandagöngu

(Hanna Jóhannesdóttir)

Miðvikudagurinn 4. júlí

Hópurinn hittist í súpu á Laugarhóli í hádeginu hjá vini okkar Mathias hinum franska. Alltaf sama góða viðmótið á þeim bænum og ekki sveik fiskisúpan að þessu sinni frekar en endranær.

Það var byrjað að rigna eftir mánaðar sólskin og veðurútlit alls ekki glæsilegt en næst var ferðinni heitið í Kaldbaksdal þar sem gengið var upp dalinn að Fossum. Þetta er drjúgur spölur en vel göngunnar virði, enda fossarnir í dalbotninum eftirminnilegir og fallegir, og reyndar fossar niður allar hlíðar hvert sem litið er í dalbotninum.

Þetta var gleðirík ganga og næsti áfangastaður var Norðurfjörður þar sem slá átti upp tjaldbúðum.

Þegar þangað var komið var komin súldarfýla með vaxandi rigningu. Ekki glæsilegt til að tjalda og því var ákveðið að fá inni í sæluhúsi Ferðafélagsins í Norðurfirði. Þetta var skynsamleg ákvörðun enda komin úrhellisrigning um kvöldið.

Fimmtudagurinn 5. júlí

Fjallganga var fyrirhuguð að morgni en súld og þokufýla sem náði niður í hundrað metra hæð gerðu það lítt áhugavert. Því var ákveðið að halda sig nær sjávarborði og var fyrst rennt að Gjögri þar sem við keyptum okkur hákarl, harðfisk og rauðmaga. Það er mikilvægt að ferðamenn opni budduna á svona stöðum og auki hagvöxt á svæðinu. Við áttum skemmtilegt spjall við gamlan togarajaxl sem nú eyðir öllum sumrum á æskuslóðunum í Gjögri. Hann heitir Garðar og er alltaf á leiðinni norður í Reykjafjörð á Ströndum til að hitta gamlan félaga sinn Ragnar Jakobsson. Við lofuðum honum að skila kveðju okkar þegar þangað kæmi.

Næst var farið í Trékyllisvík og komið við í handverks- og safnahúsinu Kört. Þar blasir sagan við og ung stúlka sagði okkur sögur úr hreppnum og hvatti okkur meðal annars til að skoða báðar kirkjurnar á staðnum. Miklar deilur komu um á níunda áratug síðustu aldar í sókninni sem endaði með því að ný kirkja var byggð handan við götuna frá þeirri gömlu, sem andstæðingar nýbyggingar tóku að sér að endurbyggja. Gamla kirkjan er byggð 1850 og því verið mikið menningarslys ef hún hefði verið rifin eins og til stóð. Hópurinn söng eitt vers úr sama sálminum í sitt hvorri kirkjunni við undirleik kirkjuorganistans úr Bolungarvík, sem er er einmitt einn af göngufélögunum.

Næst var komið við á Kúvíkum þar sem áður var verslunarstaður. Þarna var m.a.gert út á hákarl þar sem lýsi var brætt og selt til útlanda. Inn var flutt nauðsynjavara í staðin, eins og mjöl og efni. Garðar vinur okkar frá Gjögri er einmitt afkomandi stórkaupmannsins Thorarensen sem höndlaði þarna í sex áratugi.

Hópurinn hafði viðkomu á Hótel Djúpuvík áður en haldið var í sundlaugina að Krossnesi. Eftir notalegt svaml í þessari einstöku laug sem liggur alveg niður við sjávarbakkann áttum við stefnumót í Norðurfirði við þá félaga Reimar og Sigurð, skipverja á Sædísinni, en nú var ferðinni heitið til Bolungarvíkur á Ströndum.

Reimar er öllum hnútum kunnugur á þessum slóðum og þekkir skerin, sem nóg er af, eins og handarbakið á sér. Reimar var aðeins sjö ára þegar faðir hans, Vilmundur Reimarsson tók hann með á sjóinn og kenndi honum að lifa við illskeytt náttúröflin á Hornströndum. Vilmundur var sonur stórbóndans Reimars í Bolungarvík og óhætt að segja að hver kynslóðin taki við af annarri í þeirri sveit. Sonur Reimars skipstjóra á Sædísi, Vilmundur, er aðeins níu ára gamall en tekur þó hraustlega til hendinni við rekstur ferðaþjónustunnar í Bolungarvík. Þegar er farið að segja af honum sögur og sverfur hann sig því í ættina hvað það varðar. Það er dýrmætt fyrir vestfirskt mannlíf að hafa slíka dugnaðarforka og skemmtilega menn eins og þessir feðgar hafa allir verið. Vilmundi eldri kynntist ég ágætlega og hitti hann í 75 ára afmælisveislu hans sem haldin var í Bolungarvík við Ísafjarðardjúp. Hann sagði mér sögu af föður sínum sem þurfti að sækja lambhrút, vel hyrntan, norðan úr bænum í Bolungarvík, að seli við sunnanverða víkina sem var þar sem ferðaþjónustan er í dag. Það var snar vitlaust suðvestan rok og ekki stætt í hviðunum. Reimar hélt þéttingsfast í horn hrútsins en höndin stóð lárétt út í hviðunum. Þegar hann kom að selinu hélt hann enn á hornunum en hrúturinn var fokinn út í veður og vind.

Það var norðaustan geljandi þegar við tókum land í Bolungarvík og smábrot á báru þegar siglt var inn fyrir skerin utan við bæinn. Sigfríður húsfreyja tók vel á móti okkur með rjúkandi kaffi sem var vel þegið í súldarfýlu og regni. Það bætti í rigninguna og því var ákveðið að fá inni hjá Sigfríði enda húsið laust. Við höfðum nægan grillmat og góðar beljur til að skola honum niður og endaði kvöldið með söng langt fram eftir kvöldi. Sigfríður hafði laumað gítar í trússið okkar til að hægt væri að ,,halda réttu stemmingunni" eins og hún orðaði það.

Föstudagur 6. júlí

Við höfðum pantað morgunverð hjá Sigfríði áður en haldið yrði gangandi í Reykjafjörð. Eitthvað hefur veðrið verið hryssingslegt þennan morgun þar sem aðeins þrjú gengu af stað í suddanum áleiðis út fyrir Drangsnes með stefnu á Bolungarvíkurófæru á leið til Furufjarðar. Eitt hirðskáld hópsins varð þá að orði:

Hallgríms hróður allur dvín

Hallar ævi aumra skara

Að láta þetta sjást til sín

Að sofa, éta og labbabara

(Viðar Konráðsson)

Áður hafði nýyrðið ,,Labbabara" orðið til en það er hugtak sem þýðir að labba án þess að hafa stefnu eða tilgang. ,,Rabbabara" er þá einskis nýtar samræður um allt og ekkert. Eitt annað nýyrði heyrðum við síðar í Reykjafirði sem er ,,Labb Rabb" sem þýðir að labba og rabba saman.

En hin þrjú fræknu lögðu semsagt af stað í þoku og súld en þegar komið var í Furufjörð var alveg stytt upp. Húsbændur á bænum í Furufirði buðu okkur í hús og gáfu hetjunum kaffi. Við göntuðumst á kostnað samferðamanna okkar og sögðum þeim að ,,gamla fólkið" hefði ekki treyst sér í blautu morgunveðrinu.

Við ákváðum þó að halda yfir Svartaskarð þar sem blautir og sleipir fjörusteinarnir eru erfiðir yfirferðar. Hugmyndin var að ganga Könnuleið en það verður að bíða seinni tíma. Eftir að hafa vaðið Furufjarðarósinn var bærinn horfinn í þokunni og við uppgötuðum eftir korters gang að stefnan var vitlaus upp á einar 90°. Þegar við kveiktum á GPS tækinu vorum við komin vel áleiðis upp í Furufjörð.

Stefnan var leiðrétt og í 200 metra hæð fundum við slóðann og fylgdum honum yfir skarðið. Blinda þoka var allan tímann en slíkt skiptir ekki máli þegar menn eru vel tækjum búnir. Í 200 metra hæð í Þaralátursfirði létti þokunni og ágætt skyggni var yfir fjörðinn. Þaralátursós var í minnsta lagi þennan dag og létt verk og löðurmannlegt að vaða hann. Aftur var stefnt upp í þokuna á Þaralátursnesi og fljótlega sáum við bæina í Reykjarfirði. Við ræddum á leiðinni hvort boðið yrði upp á pönnukökur, snúða eða vínarbrauð þegar við kæmum heim á bæ. Þegar komið var heim til Lillu og Ragnars voru það einmitt nýbakaðir snúðar og vínarbrauð sem biðu þreyttra göngumana eftir góða göngu úr Bolungarvík. Það var einn félagi í Hallgrími sem sagði að engin ætti að koma óþreyttur í Reykjafjörð. Þá vantar alla stemmingu til að njóta gestrisni þeirra hjóna og síðan sundlaugarinnar á eftir.

Þegar hin þrjú fræknu höfðu hesthúsað góðgætið hjá Lillu sáum við hvar megin hluti hópsins kom,,hæðandi yfir æðina" til að fara í sund. Það var ekkert annað að gera en skella sér með í laugina. Á eftir beið okkar kvöldmáltíð hjá Lillu og því litlar skyldur á kokkum og uppvöskurum hópsins þetta kvöld. Við vildum auka hagvöxt í Reykjafirði.

 

 

 

Laugardagur 7. júlí
 

Við höfðum ætlað að ganga á Geirhólm, eða Þorsteinsþúfu eins og nútímamenn kalla það, en þoka og súld voru enn að stríða okkur. Við ákváðum því að halda okkur innan landamæra Reykjafjarðarbænda en ganga yfir Þaralátursnes yfir Meinþröng sem er skarð yfir í Þaralátursfjörð. Ágætt veður var innan til í firðinum og var m.a. keppt í svokölluðu Strandagolfi. Flosi var öruggur sigurvegari enda náði hann hárréttri sveiflu með rótarhnyðjunni sem notuð var sem kylfa.

 

 

Rigningarsuddi og súldarfýla var út á Þaralátursnesinu þegar við gengum fyrir það. Þetta er svona ,,annes" en þar áttu skúrirnar og þokuloftið að vera þennan daginn ef marka mátti veðurspána. Þegar við komum í Hleinina þar sem höfnin í Reykjafirði er var veðrið mun betra. Selveiðamenn voru að koma að landi eftir að hafa dregið netin. Þeir höfðu fengið sex seli í þetta sinn, fjóra kópa og tvær gamlar urtur. Kóparnir verða étnir en aðeins hirtir hreyflarnir (hreifarnir) af gömlu selunum. Það er gaman að sjá þegar yngri menn viðhalda verkþekkingu frá gamalli tíð og nýta landið og miðin til matar.

Enn meira sund og síðan var grilluð stórveisla að hætti Gunnu Magg. Um kvöldið var varðeldur sem Ragnar hafði hlaðið fyrir okkur um morguninn og síðan sungið og trallað fram í nóttina.

Sunnudagur 8. júlí.

Enn var bætt við hagkerfið í Reykjafirði þegar hópurinn mætti í morgunmat hjá Lillu. Þar var meðal annars boðið upp á fíflamauk sem búið var til úr blómum fífla. Minnti svolítið á eplamauk en var firnagott á nýbakaðar skonsur sem komu rjúkandi heitar af grillinu.

Við komum við á Dröngum með Sædísinni á leið í Norðurfjörð þar sem bílarnir biðu okkar. Það var komin sól og blíða í Bjarnafirði og bongóblíða í Ísafjarðardjúpi.

Gengið yfir Þóruskarð

Sunnudaginn 1. júlí s.l. lögðum við fjögur af stað úr Skutulsfirði áleiðis yfir Þóruskarð í Álftafjörð. Meiningin var að heimsækja vini okkar í meiri Hattadal sem þar eru óðalsbændur. Engin okkar hafði farið þessa leið áður en hún er ekki fjölfarin einhverja hluta vegna.

Við byrjuðum á að aka upp úr Engidal í rúmlega 200 metra hæð áleiðs að Fossavatni. Þar var bíllinn skilin eftir og gengið í vestur, fyrir mikla klettaborg, þar sem Þóruskarð opnast í suðri. Ekki var skarðið árennilegt, séð upp dalinn, en það virtist krýnt háum klettum frá austri til vesturs. Þegar nær dró vakti skafl athygli okkar sem góð uppgöngu leið, vestan til við sjálft skarðið.

Þangað stefndi hópurinn og við karlmennirnir skiptust á að troða sporin en skaflinn varð æ brattari þar til hallinn var orðin um 30°. En snjórinn var þægilegur til að móta fótaför og ferðin gekk vel þar til komið var upp í kletta og þaðan lá greið leið upp í 750 metra hæð. Við enduðum heldur hærra en skarðið sjálft og þurfti að fara niður nokkra tugi metra til að komast niður í það.

Útsýnið á björtum og hlýjum sumardegi er stórkostlegt úr Þóruskarði. Í norðri má sjá Kistufell og Þjófana þaðan í austur þar sem Eyrarfjallið tekur við. Eyrarfjall er ásamt Kubbanum bæjarfjall Ísfirðinga og rís hátt yfir kaupstaðnum. Nær okkur eru skíðasvæði Ísfirðinga í Tungudal og á Seljalandsdal. Þar má sjá Sandfellið og ofantil og vestar er Miðfellið. Enn vestar er Búrfell og sunnan við það er Þverfjall. Þetta er mikill fjallahringur sem umlykur skíðaparadís Ísfirðinga og ekki laust að hjarta skíðamannsins taki kipp við útsýnið.

Í suðri er Álftafjörður með Seljadal að fótum okkar og hinu megin í firðinum er Hattadalur með sitt þríbýli. Skógi vaxinn dalur með myndalegri á sem liðast í gegnum kjarrið og dreifir sér síðan við ósaurarnar. Í suð- vestri glittir í Glámuhálendið með snjóbreiður, en ekki er langt síðan þar hefur verð myndalegur jökull sem mótað hefur firði og flóa í allar áttir frá Snæfríði og Glámu.

Fljótlega eftir að ferðin hófst niður er komið að klettabelti sem þurfti að klöngrast niður. Þetta er heiglum hent og lítið mál og reyndar mun auðveldara en það lítur út í fyrstu. Auðveld ferð er niður dalinn og ef haldið er vel vestan við ánna sleppur maður við að brjótast í gegnum kjarrið, sem liggur neðst í dalnum. Fljótlega er komið á slóða sem liggur frá þjóðveginum upp í Valagil sem er mikil klettaborg innar í Seljadal. Sennilega hefur gilið orðið til í miklu flóði þegar jökulhaft hefur gefið sig eftir lok síðustu ísaldar.

Þegar komið var niður á þjóðvegin beið bóndinn í meiri Hattadal eftir okkur til að skutla hópnum síðustu metrana heim á bæ. Þar biðu kræsingar sem bættu vel upp orkutap gönguferðarinnar, sem tók rúma fjóra tíma.